عصر قاجار، یکی از مهمترین ادوار تاریخی ایران است. در این میان، عصر ناصری و مظفری (۴۶۲۱-۴۲۳۱ ه-ق./ ۷۴۸۱ - ۶۰۹۱م) هم، به علت طولانی بودن و ثبات نسبی موجود در آن، یک دوره شاخص به شمار میرود. در این دوره، به علت رابطه بسیار نزدیک با غرب و آشنایی ایرانیان با فرهنگ و اخذ فرهنگ و تمدن اروپایی، تغییرات مهمی در افکار و اندیشه و طرز زندگی مردم ایران پدید آمد که تداوم این امر را تا به امروز شاهد هستیم؛ لذا، شناخت اوضاع فرهنگی و اجتماعی ایران در آن دوره، امری ضروری است و ما را در شناخت هر چه بیشتر سوابق فکری و طرز زندگی امروزیمان، یاری می نماید. در پژوهش حاضر، تلاش گردیده که اوضاع اجتماعی و فرهنگی و اقشار و گروههای اجتماعی جامعه ایران در عصر ناصرالدین شاه و مظفرالدین شاه، بررسی شود و در این باره، ده مورد از سفرنامههای سیاحان خارجی، از ملیت ها و مناصب مختلف مبنای کار قرار گرفته است. مطالعه و پژوهش در سفرنامههای این دوره نشان می دهد که جامعه ایران در آن دوره، سنتی بود و از طرف دیگر، به علت ارتباط با غرب از طریق دانشجویان، کارگزاران دولتی و سیاحان، جلوههایی از فرهنگ و تمدن غربی در ایران رواج پیدا کرده است که این مسئله بیش تر در طرز پوشش و اصلاح سر و صورت نمود داشت. ظلم و ستم و استبداد حاکم بر مردم آن دوره نیز از نگاه سیاحان به دور نمانده است.
عنوان قراردادی
عنوان قراردادي
اوضاع اجتماعی و فرهنگی ایران در عصر ناصری و مظفری بر پایه سفرنامهها [منابع الکترونیکی: پایاننامه]