انسان در جهانبینی عرفانی نقش فوقالعادهای دارد تا آنجا که انسان عالم کبیر و جهان عالم صغیر است و بدین سبب آدمی از کهنترین زمانهای تاریخ تاکنون همواره در تکاپوی دستیابی به انسان آرمانی بوده است. در اشعار حافظ که بر قلهی بلند عشق و عرفان بنا نهاده شده