مجموعه نگری به آیات، راهی برای فهم مقاصدسوره هااست. پیش گرفتن این راه منوط به آن است که پاره های گوناگون قرآن کریم در ارتباط با هم برآوردشوند و در نظم دادن آنها توقیف و وحی را نقش آفرین قلمداد کنیم. همخوانی بخشهای قرآن، نخست در سطح آیات یک سوره قابل بررسی است و سپس در سطح سوره ها. «تناسب قرآن» از جنبه تاریخی، به باور داشتن توقیفی بودن ترتیب آیه ها و سوره ها متکی است.گردآوری قرآن در دوران زندگانی پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله واقعیتی است که تاریخ و حدیث به آن گواهی می دهد؛اما با عنایت به اختلاف مصاحف نخستین در ترتیب سورو نیز انتساب جمع فعلی به عثمان، به هیچ روی نمی توان در تنظیم سوره ها به توقیف شرعی معتقدگشت. براین اساس و با ژرف اندیشی در محتوای پیام هر یک از سوره ها باید گفت: هر سوره متشکل از محوریا محورهای کلی خاصی است که آیات، گرداگرد آنهاجمع آمده و گویای معانی ای هماهنگ و منسجم اند.بعضی از دانشمندان که از این دریچه به سوره هانگریسته اند به معانی گرانباری دست یافته اند. نمونه های بسیاری از این دست، در المیزان فی تفسیر القرآن، فی ضلال القرآن و الاساس فی المیزان آمده است. سوره هادر افاده معانی خود به سوره های قبلی و بعدی وابستگی ندارند. تمامی سوره ها دربرآوردن هدف عمومی قرآن باهم مشترکند و همگونی دارند. چنین همگونیهایی، قطعابه سوره های متوالی نمی توانند اختصاص داشته باشند.به هر تقدیر، برخی محققان معتقدند که مطالب قرآنی بکلی از هم گسیخته و ناهماهنگ اند و هیچ ارتباطی میان آنها ملحوظ نیست. این توهم از آنجاست که به بعضی خصوصیات قرآن، همچون نزول تدریجی آیات و روش مزجی در بیانات قرآنی و نیز دسته ای عوامل بیرونی، مانند زمینه ها و اسباب النزول، توجه کافی نشده است.