شخصیت امام علی بن ابی طالب ( ع) از بسیاری جهان شگفت انگیز است، یکی از شگفتی های آن حضرت، به موجب آنجه در نهج البلاغه آمده، قضاوت هایی است که درباره ی زنان ایراد فرموده است، این قضاوت ها غالبا کوتاه و در مجموع، بدبینانه است و اگر به دلایلی نخواهیم ازاین واژه استفاده کنیم، حداقل باید بگوییم « بحت انگیز» است. بعضی ها بر اساس همین سخنان، تحلیل کرده اند که امام علی ( ع) با زنان دعوا داشت و به آن ها ستم کرد. متأسفانه گاهی وقت ها، ما نیز در تحلیل خود، هیمن سخنان را می گوییم. از این رو رفع این شبهات و تعارضات در این عصر، ضرورری به نظر می رسد. بنابراین در این طرح تلاش شده است تا به روشن سازی این شبهات بپردازیم. روش پژوهش ما در این مطالعه از نوع کتابخانه ای و تحلیلی و تطبیقی بود. گردآوری داده ها با استفاده از اینترنت و منابع کتابخانه ای بود. یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که: از سخنان امیرالمؤمنین ( ع)، با توجه به مفاهیم خاص، الفاظی که به کار برده است، با توجه به شأن بیان سخنان، و به جغرافیای حرف، و شرایط تاریخی، بر می آید که امام زن را مورد ارزیابی انسانی قرار نمی دهد، بلکه از یک بی عدالتی سخن به میان می آورد که چون زن وظیفه طبیعی خود را انجام نداده و به کاری که در شأن او نیست، دست زده، و ناسازگار با طبیعت و سرشت خویش عمل کرده، بر خویش و اجتماعی ستم روا داشته است. تنها سخن خدا وحی است که در همه زمان ها و مکان ها بی انکه تحت تأثیر شرایط باشد، بیان می گردد، و سخن هر انسانی را باید در فضا و شرایط تاریخی و اجتماعی و فرهنگی خاص خودش، و در همان مقطع در نظر گرفت. کمبود ایمان و ارث و عقل در زن، یادگار به جا مانده از سده های گذشته نیست، بلکه واقعیتی است مربوط به همان روزگار که امام افراد را از آن آگاه می کند، و از زنان می خواهد که با درک این واقعیت ها به وظایف خود عمل کنند، و در این صورت است که می توانند به پرواپیشگی دست یابند، و معیاری ارزشی برای رسیدن به بالاترین جایگاه در اختیار داشته باشند. بنابراین، کمبودهای نامبرده، هشدارها و آگاهی هایی به زنان است، برای این که جایگاه خود را بشناسند، و از آن جایگاه منحرف نگردند.