اندیشمندان شیعه در دوره غیبت به طور کلی به دو دسته تقسیم می شوند: 1 - نظریه پردازان حکومت اسلامی در دوره غیبت. 2 - نظریه پردازان تعطیل حکومت در عصر غیبت. در باره دیدگاه نخست آثار زیادی منتشر شده است، اما چنین به نظر می رسد که در باره دیدگاه دوم تحقیق کمتری صورت گرفته است، پژوهش حاضر به تفصیل به بررسی و تحقیق در دیدگاه دوم می پردازد، بنابراین، آنچه در این پژوهش مورد کاوش قرار می گیرد، دید گاه اندیشمندانی است که به گونه ای حکومت اسلامی را در عصر غیبت مورد اشکال و نقد قرار داده اند، با این عمومیت که این تحقیق در برگیرنده اندیشه تعطیل مطلق حکومت اسلامی، جدائی دین، نبوت و امامت از سیاست و کشورداری، نپذیرفتن ولایت فقیه یا همان حکومت مطلوب، خواهد بود، نتیجه حاصل، این است که به یقین علم و عصمت لازمه ولایت پیامبر (ص) و امام (ع) است و برداشت از ظرف زمان غیبت و مفهوم انتظار و تقیه و دیدگاه اخباریین به اجتهاد می تواند سبب پیدایش اندیشه تعطیل حکومت باشد/