زبان دعا از عناصر مشترک و مهم همه انسان ها و فرهنگ ها است و جایگاه ویژه ای در فرهنگ شیعی دارد. این زبان منشا فطری و تاریخی به قدمت تاریخ انسان دارد و ترجمان دعای حقیقی بوده و ارتباط خاصی بین فقیر محض و غنی مطلق، خداوند متعال، برقرار می کند. حقیقت زبان دعا ویژگی هایی به این زبان بخشیده است که آن را از سایر زبان ها ممتاز کرده و به زبان عرفان نزدیک می کند. در این مقاله حقیقت زبان دعا مورد تحلیل قرار گرفته و ضمن بهره فراوان از ادعیه پیشوایان دین اسلام به ویژه ادعیه امام سجاد (ع) در صحیفه سجادیه به ویژگی های زبان دعا اشاره شده است.
موضوع (اسم عام یاعبارت اسمی عام)
عنصر شناسه ای
وجه بیانی وجودی;فقر محض;غنی مطلق;صحیفه سجادیه;زبان دعا;