عنوان

بررسی مفهوم «انسان کامل» از دیدگاه عزیز بن محمد نسفی

عنوان اصلي

بررسی مفهوم «انسان کامل» از دیدگاه عزیز بن محمد نسفی

نام نخستين پديدآور

چراغی کیومرث

متن يادداشت

اصطلاح «انسان کامل» یکی از اصطلاحات بسیار مهم و کلیدی عرفان اسلامی است که نخستین بار محی الدین ابن عربی، از عارفان برجسته مسلمان قرن هفتم هجری آن را به کار برده است. پس از ابن عربی، شاگردان و پیروان مکتب عرفانی او، و نیز شخصیت های دیگری همچون عبدالکریم گیلانی و عزیز بن محمد نسفی، به این مفهوم پرداختند و آن را به کمال خود پروردند. نسفی در آثار خود به طور مبسوط به آن پرداخته و انسان کامل را بر دو قسم دانسته است: انسان کامل و انسان کامل آزاد. از دیدگاه نسفی، انسان کامل آن است که او را چهار صفت اقوال نیک، افعال نیک، اخلاق نیک و معارف به کمال باشد. به تعبیری دیگر، انسان کامل فردی است که در شریعت، طریقت و حقیقت کامل باشد. انسان کامل آزاد که مرتبه ای بالاتر از انسان کامل دارد، آن است که به هشت صفت اقوال نیک، افعال نیک، اخلاق نیک، معارف، ترک، عزلت، قناعت و خمول آراسته باشد. این مقاله بر آن است که این مفهوم کلیدی عرفان اسلامی را از دیدگاه عزیز نسفی مورد بحث و بررسی قرار دهد، شخصیتی که تاکنون توجهی در خور به آثار و آرا او نشده است.

عنصر شناسه ای

انسان کامل آزاد;عزیز بن محمد نسفی;جامعیت انسان;پیامبر;انسان کامل;عرفان اسلامی;عرفان اسلامی;عالم صغیر;عالم کبیر;

مشخصه منبع قراردادي

نوع ماده

مقاله; مدخل مفاهیم(دانشنامه مفاهیم);