هماهنگی شفاعت با توحید در مقارنه دیدگاه علامه طباطبایی و رشید رضا
نام نخستين پديدآور
محمدرضا مسعودزاده، حسنعلی نوروزی
وضعیت نشر و پخش و غیره
محل نشرو پخش و غیره
ساوه
تاریخ نشرو بخش و غیره
زمستان/ 1391
نام ناشر، پخش کننده و غيره
دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه
یادداشتهای مربوط به خلاصه یا چکیده
متن يادداشت
یکی از سنتهای فراگیر الاهی مسئله شفاعت میباشد که براساس قرآن و روایات، اصل شفاعت و واسطه بین خدا و خلق امری مسلم بوده و وجود انبیا و اولیا الهی، حلقه وصل مردم به سوی خدای سبحان بوده که به خاطر قرب و مقام و منزلتشان نه تنها در دنیا که در آخرت نیز، به اذن او به امداد و شفاعت انسانها اقدام مینمایند. و لذا اصل برخورداری انبیا و اولیا از مقام شفاعت در روز قیامت مورد وفاق همه مذاهب اسلامی بوده است؛ لکن محمد رشید رضا در تفسیر المنار به تبع ابنتیمیه و وهابیت، شفاعتطلبی از اولیاء الهی را حرام و آن را عملی مشرکانه و به انکار اصل شفاعت در قرآن میپردازد. در مقابل، علامه طباطبائی در تفسیر المیزان با تعریض به نظرات وی به اثبات شفاعت ازدیدگاه قرآن وروایات می پردازد. مقاله حاضر ضمن بیان مفهوم، ماهیت شفاعت و گسترهی آن در نظام توحیدی به انعکاس آراء رشید رضا و علامه طباطبائی در تفسیر المنار و المیزان، درباره شفاعت پرداخته و در نهایت به نقد اجمالی و نتیجهگیری میپردازد.