اصل این کتاب هندی است که توسط بزرگمهر به پهلوی و سپس توسط شیخ صدوق در کتاب "اکمالالدین و اتمام النعمه" ترجمه شده است. محمدباقر مجلسی کتاب مذکور را با نام "عین الحیوه" به فارسی برگردانده و داستان فوق فقط یکی از داستانهای مذکور در این کتاب است.