شرحی است بر مثنوی معنوی مولوی. در مقدمه گوید: «این فقیر از عنفوان شباب تا حال که زمان اکتحال و سن اعتدال است اکثر به تلاوت سراسر حلاوت مثنوی معنوی با حواشی مشهوره آن اشتغال داشته و در اثناء مقابله و مطارحه معنی جدید که به خاطر میرسید محض برای آنکه وقت دیگر بکار آید به طریق تعلیق بر نسخه خود مینگاشت، چون از احتمال عدم وقوف بر ذلت خویشتن که مقتضای بشریت است، آن حواشی را موثوق بها نمیدهد نمیتوانست به جمیع تدوین آن متوجه گردید. اما اکثری از طلاب این کتاب کامل نصاب این تعلیقات را پسندیده و از حسن ظن خود تحریص در افاضه نموده...».