پند و اندرزهایی است با انشایی نیکو و رسا، برای جوانان و نوباوگان که به نام ناصرالدین شاه قاجار به سال ۱۳۰۳ق. هنگامی که پنجاه و یک سال از عمر وی میگذشت، بعنوان مقدمه دیوان خود نگاشته است.
متن يادداشت
در آغاز این رساله گفتگویی است در اشرفیت انسان از دیگر مخلوقات پس از آن بیان مصالح دنیوی و بعضی نصایح و آداب که برای عوام با نگارشی ساده به رشته تحریر درآمده و اشعاری از مولف دربر دارد.