«شبلی آن پیر طریق ارشاد بود روزی ز قضا در بغداد، با مریدان بسخن همدستان برد شوقش سوی بیمارستان».
متن يادداشت
«چون از این وادی هائل رستند در ته خاک بهم پیوستند».
یادداشتهای مربوط به نشر، بخش و غیره
متن يادداشت
محل کتابت نامعلوم است.
یادداشتهای مربوط به مشخصات ظاهری اثر
مشخصات ظاهری
نوع خط:
مشخصات ظاهری
تزئینات متن:
مشخصات ظاهری
نوع کاغذ:
متن يادداشت
شکسته نستعلیق.
متن يادداشت
عنوانها و نشانیها قرمز؛ اندازه متن: ۵/۱۵*۸سم.
متن يادداشت
فرنگی سفید آهار مهره شده.
یادداشتهای مربوط به نسخه موجود
خصوصیات نسخه موجود
1
متن يادداشت
ادامهی برخی ابیات در هامش نوشته شده است. در انجام برگی (۵۸الف) شامل ۳ غزل و دو رباعی از سعدی و... آمده است. در میان ابیات یک عبارت آمده: «غزل ملاحسین بجنگ سعدی رفته است» که شاید منظور ملاحسین کاشفی بوده باشد. مطلع غزلها چنین است: ۱. لبت را شکرستان آفریدند حلاوت بخش ایمان آفریدند، دو چشمت را چو کافر نام کردند بلای صد مسلمان آفریدند. ۲. چنان رسیده و سیراب بود شفتالو که چون حباب دهانم بود پر آب امشب، ز شوق دیدهنگر و آرزوی بیداری که دید در نظر آن چشم نیمخواب امشب ۳. بیار می که دلم میکشد بسوی شراب شکست توبه ما را دگر بسوی شراب، بروز حشر نبخشند باده نوشانرا بخاک پای صراحی به آب روی شراب. و دو رباعی که مطلع آنها چنین است: ۱. روی چو مهت بخواب بینم هر شب جانرا ز غمت خراب بینم هر شب ۲. ای لعل لبت مرغ دلم را روانه چشم سیهت کرد مرا دیوانه.
یادداشتهای مربوط به نمایه ها، چکیده ها و منابع اثر
يادداشت هاي مربوط به نمايه ها، چکيده ها و منابع
ماخذ فهرست: جلد ۲/۴۰، صفحه ۷۳ - ۷۴.
یادداشتهای مربوط به خلاصه یا چکیده
متن يادداشت
مثنوی اخلاقی - عرفانی در بیان داستان شیخ شبلی در بغداد با جوان عاشق و دختر ترسا است. استاد ا حمد منزوی ناظم این حکایت را شاعری متخلص به «سامی» دانسته است و گفته که در آغاز به آن اشاره شده است. با بررسی مجددی که انجام گرفت در سرچشمهها (منابع) دقیقا مشخص نگردید که کدامیک از شاعران متخلص به سامی است. از این منظومه چند نسخهی خطی شناسایی شده است که سه نسخه در این کتابخانه به شمارهی «۲/ ۱۴۲۵۳»، «ذیل ۱/ ۱۴۴۹۵» و «۹۱/ ۱۳۶۰۹» و یک نسخه در کتابخانه دانشکدهی الهیات دانشگاه تهران به شمارهی «۱۷۲ب» و نسخهای نیز در کتابخانهی دانشگاه لاهور به شمارهی «۹۰/ ۷۱۱۳» نگهداری میگردد.
صحافی شده با
محل نشر
/ ابوالحسن فخرالدین علی بن محمد حسینی جرجانی شیرازی مشهور به «میر سید شریف»