بررسی شیوع استئومیلیت و عوامل مرتبط با آن در بیماران زخم پای دیابتی مراجعه کننده به بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال های ۱۳۹۳ تا ۱۴۰۰
General Material Designation
[پایان نامه]
First Statement of Responsibility
آرمین آزیدهاک
.PUBLICATION, DISTRIBUTION, ETC
Name of Publisher, Distributor, etc.
:علوم پزشکی کاشان
Date of Publication, Distribution, etc.
،۱۴۰۲
PHYSICAL DESCRIPTION
Specific Material Designation and Extent of Item
۶۶ص.:+ ۱ لوح فشرده
DISSERTATION (THESIS) NOTE
Dissertation or thesis details and type of degree
دکترای عمومی
Discipline of degree
پزشکی
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
مقدمه: استئومیلیت ناشی از زخم پای دیابتی، یکی از بدترین عوارض ناشی از دیابت و با احتمال بروز مرگ و میر در بین مبتلایان همراه است. با توجه به شیوع بالای دیابت در ایران، شناخت اپیدمیولوژی بروز استئومیلیت و ریسک فاکتورهای بروز آن، در مطالعات مختلف و در هر منطقه، شیوع این عارضه را در هر جمعیت مشخص کرده و موجب برنامه ریزی و سیاست گذاری های مناسب جهت مقابله و مدیریت وقوع این موارد می شود. از این رو، این مطالعه با هدف بررسی استئومیلیت در بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی بستری شده در بیمارستان بهشتی کاشان صورت گرفت.روش اجرا: این مطالعه کیس سری در طی سالهای 1393 تا 1400 در بیمارستان شهید بهشتی کاشان بر روی بیماران بستری دچار زخم پای دیابتی در دو گروه با تشخیص استئومیلیت و بدون استئومیلیت صورت گرفت. مشخصات عمومی و جمعیت شناختی افراد، با استفاده از پرونده ی آن ها استخراج و در چک لیست از پیش طراحی شده، ثبت و تکمیل شد و با استفاده از نرم افزار SPSS ورژن 16، با آمار کمی و کیفی و با استفاده از آزمون های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: در این پژوهش پرونده 344 بیمار مبتلا به زخم پای دیابتی مورد بررسی قرار گرفت که از این تعداد، 59 نفر (17.2 درصد) مبتلا به استئومیلیت بودهاند. در بیماران مبتلا به استئومیلیت، 31 مرد (31.31%) و بدون استئومیلیت 183 مرد (64.21%) حضور داشته اند. میانگین سنی در بیماران دچار استئومیلیت، 11.45±68.46 سال و بدون استئومیلیت، 12.02±59.99 سال (P=0.001)، BMI در بیماران دچار استئومیلیت، 5.72±33.38 و در بیماران بدون استئومیلیت، 5.71±31.17 بوده است (P=0.008). 22 نفر (37.28%) در بین بیماران دچار استئومیلیت و 58 نفر (20.35%) افراد بدون استئومیلیت سیگار مصرف می کرده اند (P=0.005). HbA1C بیماران با استئومیلیت 1.28±8.06 و در بدون استئومیلیت 1.23±7.19 بوده است (P<0.001). مدت ابتلا به دیابت در افراد مبتلا به استئومیلیت، 4.49±13.07 سال و در گروه بیماران بدون استئومیلیت، 4.25±8.68 سال بوده است (P<0.001). 5 نفر (8.47%) در افراد دچار استئومیلیت و 21 نفر (7.37%) بدون استئومیلیت دچار دیابت تیپ یک بودند (P=0.787).در افراد دچار استئومیلیت، 46 نفر (77.97%) دارای زخم در محل جلوی پا، 11 نفر (18.64%) در محل پاشنه و 2 نفر (3.39%) دارای زخم در محل میانی پا بودند. در بیماران بدون استئومیلیت، 207 نفر (72.63%) دارای زخم در محل جلوی پا، 54 نفر (18.94%) بر روی پاشنه و 24 نفر (8.42%) دارای زخم در قسمت میانی پا بودند. در بررسی اندازه ی زخم، 22 نفر (37.2%)، در افراد دچار استئومیلیت و در افراد بدون استئومیلیت 176 مورد (61.75%) دارای زخم به اندازه ی کمتر از 3 سانتیمتر بوده اند (P=0.003). یک واحد افزایش در BMI، شانس استئومیلیت را نزدیک به 10 درصد افزایش میدهد .یک سال افزایش در مدت زمان ابتلا به دیابت، شانس استئومیلیت را نزدیک به 25 درصد افزایش میدهد. یک واحد افزایش در HbA1C شانس استئومیلیت را نزدیک به 72 درصد افزایش میدهد. شانس استئومیلیت در بین بیمارانی که اندازه زخم آنها بالای 9 سانتیمتر مربع است 3.17 برابر بیمارانی است که اندازه زخم آنها کمتر از 3 سانتیمتر مربع میباشد.نتیجه گیری: بر اساس یافته های بدست آمده از این مطالعه، متغیرهای سن، شاخص توده بدنی، مصرف سیگار، HbA1C، مدت ابتلا به دیابت و اندازه زخم با استئومیلیت ناشی از زخم پای دیابتی ارتباط معناداری دارد. به طور کلی BMI بالاتر، مدت زمان ابتلا به دیابت، HbA1C بالاتر و اندازه زخم بالای 9 سانتیمتر مربع است با احتمال بیشتر ابتلا به استئومیلیت در بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی همراه است. کلمات کلیدی: دیابت، زخم پای دیابتی، استئومیلیت