بررسی اثرات ضد لیشمانیایی پودوفیلوتوکسین۵ و پودوفیلین ۲۵ بر لیشمانیا ماژور در شرایط درون تنی و برون تنی
General Material Designation
[پایاننامه]
First Statement of Responsibility
/امیرحسین غیور
.PUBLICATION, DISTRIBUTION, ETC
Place of Publication, Distribution, etc.
[بی جا]
Name of Publisher, Distributor, etc.
: پزشکی
Date of Publication, Distribution, etc.
، ۱۳۹۹
PHYSICAL DESCRIPTION
Specific Material Designation and Extent of Item
۴۹ص.
NOTES PERTAINING TO PUBLICATION, DISTRIBUTION, ETC.
Text of Note
چاپی - لوح فشرده
DISSERTATION (THESIS) NOTE
Dissertation or thesis details and type of degree
دکترای عمومی
Discipline of degree
پزشکی
Body granting the degree
علوم پزشکی کاشان
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
زمینه و هدف :لیشمانیازیس یکی از مشکلات عمده بهداشتی در جهان و از جمله بیماری های مشترک بین انسان و حیوان است که علیصرغم پیشرفتصهای گسترده در علم پزشکی و موفقیتصهای بشر در مبارزه با بیماریصهای مختلف، کماکان بهصعلت بروز مرگ ومیر، معلولیتصها و ناتوانی، همچنان از مشکلات مهم بهداشتی مناطق گرمسیری دنیا محسوب میصشود .در بیش از ۱۰۰ کشور جهان، نزدیک به ۳۵۰ میلیون نفر در خطر ابتلا به بیماری و حدود ۱۲ میلیون فرد آلوده وجود دارد و هر ساله دو میلیون نفر به این بیماری مبتلا می شوند .گرچه عفونت پوستی ناشی از لیشمانیا ماژور خود بهصخود بهبود میصیابد و معمولا نیاز به درمان ندارد، اما بهص دلیل عود بیماری، بد شکل شدن جوشگاه زخم، احتمال احشایی شدن و نیز لزوم کنترل بیماری، درمان آن از ضروریات بهداشتی مناطق آلوده است .داروهای شیمیایی مختلفی از جمله میلتفوسین، پارمومایسین، آمفوتریسینB ، لیپوزومال آمفوتریسینB ، آلوپورینول و مپاکرین در درمان این بیماری مورد استفاده قرار میصگیرند، اما بدلیل درمان ناکامل و عود بیماری در موارد مختلف و نیز باقی ماندن اسکار زخم مطالعات دارویی همچنان انجام میصشود .با توجه به شیوع و عوارض لیشمانیوز جلدی و ضرورت درمان آن، هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر پودوفیلوتوکسین بر لیشمانیا ماژور در شرایط برون تنی و ببودی زخم ها در شرایط درون تنی میصباشد .مواد و روشصها :در این مطالعه به صورت تجربی بررسی اثرات ضد لیشمانیایی پودوفیلوتوکسین .۵ و پودوفیلین ۲۵ بر لیشمانیا ماژور در شرایط درون تنی و برون تنی پرداخته شد .سلولهای لیشمانیا کشت داده شده در معرض غلظتهای متفاوت پودوفیلوتوکسین و پودوفیلین قرار داده شدند و سپس شمارش سلولی ۲۴ و ۴۸ ساعت بعد انجام شد .در فاز حیوانی موشهای نژاد Balb/c به صورت تجربی با پروماستیگوتهای لیشمانیا ماژور آلوده شدند .و سپس تحت درمان با پودوفیلوتوکسین .۵ و پودوفیلین ۲۵ قرار گرفته و بر اساس قطر زخم و بار آماستیگوتی مورد مطالعه قرار گرفتند .نتایج :پودوفیلوتوکسین رشد پروماستیگوتهای لیشمانیا ماژور را در شرایط آزمایشگاهی مهار کرد .درصد کشندگی پروماستیگوتها در بالاترین غلظت پودوفیلوتوکسین (۲۰۰ میکروگرم بر میلیلیتر ۲۴ (و ۴۸ ساعت پس از کشت به ترتیب ۴۷.۳۴ و ۴۳.۱۵ بود .اختلاف گروههای تست و کنترل در سنجش تعداد پروماستیگوتها معنیدار بود .(P<۰.۰۵)همچنین پودوفیلوتوکسین باعث کاهش قطر زخم در موشهای آلوده یه میزان ۱۱.۵۵ ▒ ۲.۰۴ در مقابل۱۴.۲۱ ▒ ۱.۲۵در گروه کنترل شد .بار آماستیگوت در زخم موشهای تحت درمان با پودوفیلوتوکسین با گروه کنترل مقایسه شد که به ترتیب برابر با۳.۱ ▒ ۰.۸در مقابل۴ ▒ ۰.۶در گروه کنترل بود .نتیجهگیری :هر دو داروی پودوفیلوتوکسین و پودوفیلین در شرایط برون تنی و درون تنی اثرات ضد لیشمانیایی مطلوبی دارد .درمان با پودوفیلوتوکسن موثرتر و به همراه عوارض جانبی کمتر بود .از این رو انجام بررسیصهای بیشتری برای ارزیابی اثر این دارو بر روی انگل لیشمانیا در مدل های حیوانی و انسانی پیشنهاد میصشود .واژگان کلیدی :لیشمانیازیس جلدی، درون تنی، برون تنی، موش مبتلا به لیشمانیازیس جلدی، اثرات ضد انگلی، پودوفیلوتوکسین، بار آماستیگوت