تعیین فراوانی زخم پا در بیماران دیابتیک و ارتباط آن با مدت ابتلاء به بیماری در بیمارستان شهید بهشتی کاشان طی سالهای ۷۳- ۱۳۷۲
General Material Designation
[پایاننامه]
First Statement of Responsibility
/هما کرباسی
.PUBLICATION, DISTRIBUTION, ETC
Place of Publication, Distribution, etc.
[بی جا]
Name of Publisher, Distributor, etc.
دانشگاه علوم پزشکی کاشان - دانشکده پزشکی
Date of Publication, Distribution, etc.
، ۱۳۷۴
PHYSICAL DESCRIPTION
Specific Material Designation and Extent of Item
ط ، ۷۰ص.
NOTES PERTAINING TO PUBLICATION, DISTRIBUTION, ETC.
Text of Note
چاپی
DISSERTATION (THESIS) NOTE
Dissertation or thesis details and type of degree
دکترای پزشکی
Body granting the degree
دانشگاه علوم پزشکی کاشان - دانشکده پزشکی
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
این پژوهش مطالعه ای توصیفی - تحلیلی گذشته نگر به منظور تعیین فراوانی بیماران دیابتی با زخم پا و تعیین ارتباط آن با مدت ابتلا به بیماری می باشد. در این پژوهش ۴۰ پرونده بیماران بستری شده در بیمارستان شهید دکتر بهشتی کاشان طی سالهای ۱۳۷۲ و ۱۳۷۳ مورد مطالعه قرار گرفت. ۵۷ پرونده به بیماران دیابتی با زخم پا و ۳۴۳ پرونده به بیماران دیابتی بدون زخم پا که گروه شاهد، بودند مربوط می شد. در انتخاب گروه شاهد سعی شد تا حد امکان توزیع سنی یکسانی با گروه مورد داشته باشند. فراوانی بیماران با زخم پا معادل ۱۴/۳ درصد بود که ۱۱/۵ درصد مدت ابتلا کمتر از ۱۵ سال و ۳۲/۶ درصد مدت ابتلا بیشتر از ۱۵ سال داشتند. در حالیکه این ارقام در گروه شاهد به ترتیب ۸۸/۵ درصد و ۶۷/۴ درصد با توجه به یافته های فوق و با استفاده از آزمون کایسکوئر مقادیرX) به توان ۲ = ۱۶/۶۴)، ۰/۰۰۰۰۴=PV و ۱=DF فرضیه .H رد شده و فرضیه H۱ یا زخم پا با مدت ابتلا به دیابت ارتباط دارد. با ضریب اطمینان ۹۵ درصد تایید می شود. بر اساس این فرضیه و نتایج آن با افزایش مدت ابتلا به دیابت میزان بروز زخم پا افزایش می یابد و این خود ضرورت توجه و مراقبت بیشتر با بیماران دیابتی با بیماری طول کشیده را نشان می دهد. فراوانی زخم پا در افراد مونث برابر ۴۹ درصد و در افاراد مذکر برابر ۵۱ درصد می باشد. میانگین سنی مردان مبتلا به زخم پا ۶۰ سال و زنان ۶۵ سال بوده است. فراوانی آمپوتاسیون در کل جمعیت مبتلا به زخم پا ۳۱/۵ درصد معادل ۴/۵ درصد کل دیابتی ها بوده و در مردان ۶۶/۷ درصد و در زنان ۳۳/۳ درصد می باشد، که نشاندهنده ریسک بالای ابتلا به زخم پا و آمپوتاسیون در جنس مذکر است. از بین کل جمعیت مورد مطالعه ۸۱/۵ درصد دیابت نوع NIDDM داشتند که ۱۶ درصد آنها مبتلا به زخم پا بودند و ۱۸/۵ درصد جمعیت کل به دیابت نوع IDDM مبتلا بودند که ۷ درصد مبتلا به زخم پا بودند. با توجه به یافته های فوق و ذکر این نکته که با رعایت اصول بهداشتی و آموزس مراقبتهای فردی تا ۵۰ درصد این عارضه قابل پیشگیری می باشد، می بایست به هر بیمار دیابتی روش مراقبت از اندامها و معاینه مکرر را آموزش داد و مراجعه به متخصصین را جهت مراقبت و معاینه دقیق تر از اندامها توصیه نمود. در زمینه پیشگیری و تشکیل کلنیکهای تخصصی ویژه سرمایه گذاری کرده و با مراقبت و پیگیری منظم این بیماران بتوان تا حدی به رفع این مشکل کمک نمود.