ادبیات اندرزی که در حوزه ی ادبیات تعلیمی جای دارد، در ایران از دوره باستان تاکنون، تجلیگاه عقل انسانی و خرد قومی پنداشته شده است .در حقیقت سایه اندرزگویی و آوردن مفاهیم اخلاقی در ادبیات فارسی چندان سنگین بوده است که به دشواری میتوان اثری را در ادبیات کلاسیک فارسی یافت که خارج از دایرهی ادبیات اخلاق پرداز باشد از جمله ادیبان و نویسندگان بزرگی که در دورهی اسلامی به پند و اندرز و ادبیات اخلاقی روی آوردهاند، میتوان به فردوسی در شاهنامه و خواجهنصیرالدین طوسی در اخلاق ناصری اشاره کرد .در پژوهش حاضر با هدف بررسی پند و اندرزهای موجود در شاهنامه و اخلاق ناصری می کوشیم شباهتهای میان مضامین و مفاهیم اخلاقی و نیز تفاوت در شیوههای اندرزگویی این دو اثر را نشان دهیم .روش پژوهش در این رساله روش توصیفی-تحلیلی است .از مهم ترین یافته های این تحقیق نیز میتوان به بسامد قابل توجه مضامین مشترک اندرزی این دو اثر و نیز ت╩ثیر شاهنامه بر اخلاق ناصری، پارهای اشتراکات فکری و نیز برخی تفاوتها در شیوهی بیان و زبان و ...اشاره کرد .
UNIFORM TITLE
General Material Designation
اندرزهای شاهنامه و مقایسه آن با حکمت عملی در دوره اسلامی ایران با تاکید بر اخلاق ناصری [منابع الکترونیکی:پایان نامه]