گردشگری یکی از عواملی است که آن را از جهتهای گوناگون و با رویکردهای متنوع مطالعه می کنند. یکی از این رویکردها، رویکرد میان رشتهای است که گردشگری از از دیدگاه علوم و رشتههای مختلف بررسی میشود و یکی از مهمترین رشتههای ادبیات است میتوان اشاراتی در باب گردگری به ویژه در آثار شاعران و ادبیان در آن یافت. در ادبیات ایران کمتر شاعری به سان سعدی شیرازی در آثارش به تمامی ابعاد زندگی بشر اشاره کرده است. سعدی ادیب شاعر، جهانگرد و عالم بزرگ سدهی هفت هجری است که او بیش از ۳۰ سال از عمر خود را در سفر گذراند و پس از بازگشت از این مسافرتها، نگارش بوستان و گلستان را در شیراز شروع کرد و حاصل تجربههای خود ر در قالب پند و اندرز و توصیههای اخلاقی بیان کرد. در مقالهی حاضر سعی کردیم تا با بررسی دیدگاه سعدی نسبت به مسالهی جهانگردی، مسائلی چون اهمیت و شناخت سفر و گردشگری، امنیت در گردشگری، اقتصاد گردشگری و آداب معاشرات در گردشگری را در اشعار او شناسایی کنیم و یا ذکر نمونههای دیگری از بزرگان ملی مذهبی، تحلیل و تبیین کنیم این بررسی، دیدگاه تاریخی و ملی ما درباره میهمان نوازی را از دید ادبی روشن ساخته ومیتوانیم از اصول یاد شده در جهت ایجاد منشور اخلاقی گردشگری ایرانیان برای توسعهی گردشگری استفاده منکنیم. در این پژوهشعلمی از شیوههای تحلیلی توصیفی استفاده و برای جمع آوری اطلاعات از منابع اسنادی و کتابخانهای و همچنین منابع اینترنتی استفادشده است