آنچه را که ما امروز به عنوان بافت قدیم گرگان می نامیم، بازمانده بخشی از یک شهر و فضاهای شهری همچون مساجد، آب انبارها، قنات ها، معابر و واحدهای مسکونی یک یا چند طبقه می باشد که در نتیجه گسترش استرآباد قدیم به وجود آمده است .با از بین رفتن برج و باروی نادری در سال ۱۳۱۵،گسترش روند مهاجرت از روستا به شهر، گسترش حاشیه نشینی، توسعه شهر و ساخت خیابان ها که از۱۳۱۱ شروع شده بود، چهره منسجم و اصیل خود را از دست داد و هر چه زمان گذشت، نفوذ نوگرائی که از اواخر دوران قاجاریه آغاز شده بود، بیشتر و در دوره پهلوی تسریع شد .بدین صورت بود که شبکه شطرنجی و از پیش طراحی شده، جای معابر بافت قدیم را گرفت و بدنه و پیکره استوار و با هویت بافت گرگان را پاره پاره کرد .بافت قدیم گرگان از سه محله تشکیل می شد که هر کدام از محلات، محله های کوچکتری را در خود جای داده بودند .سه محله اصلی بافت عبارت بودند از؛ میدان، نعلبندان و سبزه مشهد .این شبکه معابر که به صورت خودجوش و درون زا بوده و بر اساس نیازهای واقعی ساکنین آن شکل گرفته بود، عموما از مراکز محلات همچون دروازه ها، مسجد جامع و یا کاروان سراها آغاز و به تدریج وارد فضاهای فرعی تر و خصوصی تر می شد، به همین دلیل بافت قدیم گرگان در پاسخگویی به نیازهای فیزیکی و رفتاری ساکنین خود توانایی لازم را داشت