کرانهی جنوبی دریاری مازندران به عنوان تنها نمونهی منحصر به فرد از اقلیم معتدل و مرطوب در جغرافیای اقلیمی ایران، داریا شاخصههای معماری بومی کارآمدی جهت سازگار با این شراط محیطی است. در طول قرون متمادی، چه در دورهی پیش از اسلام و چه در دورهی اسلامی، به عنوان حربهای جهت تحمل شرایط محیطی برای آسایش انسان به کار گرفته شدهاند. البته در دورههای تاریخی مختلف، ما شاده شدت و ضعف در استفاده از این راهکارهای سازگارانهی معماری، در این اقلیم هستیم. به طوری که در دورهی صفوی شاهد استفاده از سبک معماری مناطق مرکزی ایران (مناطق گرم و خشک) بدون توجه به شرایط اقلیمی این خطه از کشور هستیم. به نظر میرسد، این امر دلایلی از جمله همسان سازی بناها با مرکز کشور، سیاستهای مذهبی، اجتماعی و اقتصادی عوامل حکومت مرکزی در منطقه و غیره داشته است. زیرامعماران در این اقلیم هر جاکه امکان داشته جهت ایجاد جریان هوا در درون بنا، در ضلع بیرونی به ایجاد بازشوهایی میپرداختند. همگی این راهکارها در جهت ایجاد جریان هوا در داخل بنا، برای جابه جایی هوای مرطوب بوده که در صورت سکون غیر قابل تحمل است. از جمله دیگر تاثیرات اقلیم موطوب میتوان به آزادی در پلان بناها اشاره کرد که به علت عدم وجود محدودیتهای حاصل از تابش شدید خورشید از جهات خاص، در سایر مناطق حاصل میگردد. سقف شیبدار بیشتر مساجد، که برای مقابله با بارانهای شدید
TRANSLATED AS
Author
رضا سلمانپور، سیده زهرا ابطحی فروشانی
UNIFORM TITLE
General Material Designation
تاثیر شرایط اقلیمی بر معماری مساجد کرانه جنوبی دریای مازندران