متعاقب سقوط ساسانیان نه تنها روند شهرسازی در ایران متوقف گردید، بلکه شهرهای آباد بر جای مانده از آن روزگار درخشان نیز متروک و تخریب گردیدند. توقف روند شهرسازی در ایران بجز در یک مورد (سلطانیه) تا روزگار صفویان استمرار یافت. پادشاهان صفوی (۱۱۳۵ - ۹۰۷ه.ق) در اجرای راهبرد ملی و بینالمللی خویش نسبت به احداث شهرهای متعددی مبادرت ورزیدند و از این جهت میتوان آنها را بزرگترین شهرسازان ایران در دوران اسلامی به شمار آورد. توقف مبادلات تجاری از جادهی ابریشم به واسطهی روابط خمانهی ایران و عثمانی فرمانروایان صفوی را به اندیشهی تقویت مسیرهای تجارت دریایی سوق داده و این امر تحولات مهمی را در عرصههای اقتصادی و تجاری مناطق ساحلی ایران به وجود آورد. تقویت بنادر شمالی و احداث و توسعهی شهرهایی نظیر فرحآباد و بهشهر (اشراف البلاد) را میتوان از جمله اقدامات انجام شده در این چهار چوب به حساب آورد. در این مقاله سعی بر آن است تا با استناد به منابع مکتوب و اتکاء به نتایج پژوهشهای باستانشناسانه به بررسی علل شکلگیری، توسعه و تخریب شهر فرحآباد ساری پرداخته شود. به علاوه، تلاش میگردد تا الگوی حاکم بر شکلیابی و توسعهی این شهر احداث شده به عهد صفویان مورد بحث و بررسی قرار گیرد.