زد بسان جزیرهای است که گرداگرد آن را ریگهای روان و صحاری لم یزرع احاطه نموده و مردمان آن طی قرنهای متمادی با این طبیعت ناسازگار جنگیده و موجودیت خود را حفظ نمودهاند. بگواه آثار بجا مانده از روزگاران کهن و منابع تاریخی، یزد یکی از اماکن باستانی ایران محسوب میشود. صوبعت راهها و محدودیت منابع طبیعی یزد برای کشورگشایان و غارتگران مانعی بزرگ محسوب میشده است. لذا اهالی این ولایت در طول تاریخ فرهنگ و تمدنی ویژه متناسب با شرایط محیط زیست و سازگار با شیوه معیشت، تولید و طرحریزی نموده و اصالت نژادی و قومی را محفوظ نگاهداشته اند . یزد بخاطر موقعیت جغرافیایی خاص کمتر درگیر هجوم اقوام بیگانه و انقلابات بوده و مبوازات آن تاریخی نسبتا بدون فراز و نشیب و جنجالی داشته و از دید وقایع نگاران مخفی مانده است. بدین جهت و بلحاظ فقدان منابع و ماخذ تاریخی نگارش تاریخ یزدکاری مشکل است و احتیاج به پژوهشهای باستانشناسی، زبانشناسی مردم شناسی و تحقیقات جغعرافیایی دارد. یزد در قرن هشتم به اهمیت و اعتبار خاصی رسید چرا که برای نخستین بار این خطه در طی حیات دیرینهاش سلسلهای را دزدا من خودپرورانید که بیش از نیم قرن مقدرات صفحات جنوبی ایران را در دست داشت، آل مظفر یزد را پایگاه اصلی خود قرار دادند و از آنجا به نواحی دیگر (کرمان، فارس، اصفهان) چنگ انداختند وچون این سلسله تقریبا از اوایل قرن هشتم تا اواخر قرن بعنوان حاکمان وابسته یا مستقل عمل کردند. لذا در این رساله یزد در سراسر قرن هشتم مورد بررسی قرار گرفته است