ور حسینی، زلال زندگی بخشی است که همواره در رگهای مردم ما جاری است.ملت ما، بدون این شیفتگی، نمیتواند زیست و جامعهی ما، منهای آن، هویت خود را، از دست خواهد داد. تجلی این شور و شیفتگی و هویت انسانی، در شعر سرایندگان (نینوایی) به روشنی، دیده میشود. این رساله به بازنگری دقیقتر شور حسینی و تجلی فرازهای انسانساز نهضت عاشورا در آثار شاعران دیروز و امروز استان بوشهر - به عنوان بخشی از ادبیات پویای ایران عزیز - پرداخته است؛ چنان که باتاب عشق به خاندان وحی را در شعر و زندگی طیفهای گوناگون جامعه، از این نوشته، میتوان دریافت. فصل دوم تا پنجم، به چهار تن از شاعران برجستهی متقدم این دیار یعنی: (محمدخان دشتی)، (ملاحسن کبگانی)، (معتقد اهرمی) و (فایز دشتی) تخصیص یافته است. ابتدا، زندگی و سپس آثار و اشعار هر شاعر، معرفی شده، در پی آن، جایگاه خاندان وحی و اثرپذیری از آن گرانمایگان، تاثیر و تاثرات عاشورای حسینی و مقولههایی که بدان روی داد عظیم بستگی دارد در شعر او، مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته است. در پایان نیز برخی از سهوهای پیش آمده در اشعار، بازگو شده است. فصل ششم به سوگ سرودههای معاصران، در عزای امام شهیدان و یاران و فرزندان آن بزرگوار اختصاص دارد. در این فصل، ضمن بررسی نقش نهضت امام حسین (ع) در سرودههای سرایندگان امروز، وجوه تمایز آثار آنان با کارهای گذشتگان، در ابعاد صوری و ماهوی، دست آوردها و بازیافتههای یادشدگان نیز در این زمینه، بررسی و تحلیل شده است. در خاتمه هم، مختصر انتقاداتی که در بهبود کار سرایندگان، می تواند موثر باشد؛ به قلم آمده است. در مجموع معلوم شده است که آثار شاعران ما و مخصوصا عاشورایی های آنها، علاوه بر بهرهوری از بار شدید عاطفی، غالبا مبتنی بر موازین فنی و اسلوبهای ادبی، سروده شدهاند.