کتاب حاضر در خصوص دعوت به نماز در سیره شهیدان می باشد در بخشی از کتاب میخوانیم : در یکی از خاطرات این کتاب با عنوان «درمعرض امتحان» می خوانیم: «به او گفتم: حالا خسته ای. این همه راه را پیاده آمده ای. بنشین شامت را بخور. نفسی که تازه کردی، بلند می شویم با هم نماز را می خوانیم. یک شب که هزارشب نمی شود. نماز اول وقت هم که واجب نیست. خدا خودش می داند تو چقدر خسته ای ؛ چقدر راه آمدی؛ الان تشنه و گرسنه هستی. سخت نگیر برادر، هستیم دور هم...!ایستاد گوشه پیاده رو ، نمازش را خواند؛ بی آنکه نگاه کنجکاو دیگران برایش اهمیتی داشته باشد.از اینکه به حرف های من اعتنا نکرد ، ناراحت نشدم که هیچ، خوش حال شدم از اینکه به من ثابت شد سفارش های مکرر شیخ برای نماز اول وقت، مخصوص پامنبری ها یش نیست! و خودش بیشتر از دیگران به آنچه می گوید عمل می کند. من خواستم امتحانش کنم. شهید محمد زمان ولی پور مثل همیشه سر بلند ماند . دلدادگی او توجه مرا به نماز بیشتر کرد.