بررسی پیامدهای درمانی بیماران آدنوکارسینوم پانکراس تحت درمان در انستیتو کانسر بیمارستان امام خمینی تهران بین سال های 1393 تا 1398
General Material Designation
[پایان نامه]
First Statement of Responsibility
علی احمدزاده
.PUBLICATION, DISTRIBUTION, ETC
Name of Publisher, Distributor, etc.
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
Date of Publication, Distribution, etc.
۱۴۰۱
PHYSICAL DESCRIPTION
Specific Material Designation and Extent of Item
۸۱ص
DISSERTATION (THESIS) NOTE
Dissertation or thesis details and type of degree
دکترای پزشکی عمومی
Date of degree
۱۴۰۱/۰۲/۱۸
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
مقدمه و هدف: سرطان پانکراس به عنوان یکی از کشنده ترین سرطان ها، 4.5% از کل علل مرگ به دنبال سرطان را تشکیل می دهد. این بیماری به طور کلی به دو دسته ی آدنوکارسینوم و تومور های نورواندوکرین تقسیم میشود. به طور معمول، این بیماری قبل از رسیدن به مراحل پیشرفته با علائم بسیار خفیف تظاهر پیدا میکند و تنها تعداد کمی از مبتلایان به سرطان پانکراس با تومور قابل برداشت به پزشک مراجعه می کنند. مبتلایان در هنگام تشخیص به طور شایع دچار علائمی مانند درد شکم ، آزمایشات کبدی مختل، زردی، سؤ هاضمه، و تهوع و استفراغ می شوند. جهت تصمیمگیری درمان این تومورها به سه دسته ی قابل برداشت، بینابینی، و پیشرفته تقسیم میشوند. در این مطالعه ما به بررسی پیامد های درمانی و بقای بیماران آدنوکارسینوم پانکراس انیستیتو کانسر پرداختیم. روش کار: این مطالعه به صورت کوهورت گذشته نگر می باشد که در آن، پرونده های تمام بیماران آدنوکارسینوم پانکراس که بین سال های 1393 تا 1398 تحت درمان رادیوتراپی قرار گرفته اند به صورت سرشماری تحت بررسی قرار گرفت. بیماران با پرزنتاسیون متاستاتیک از مطالعه خارج شدند. سن، جنس، زمان تظاهر علایم بیماری، قابلیت جراحی، دوز رادیوتراپی، مدت پیگیری، زمان عود و زمان فوت بیماران ثبت شد. با بیمارانی که پیگیری مناسبی نداشتد تماس تلفنی برقرار شد. برای محاسبه میزان بقای کلی و بقای عاری از بیماری از Kaplan Meyer survival analysis و برای مقایسه اثر عوامل مختلف بر عود از Cox survival analysis و log rank test استفاده شد. سطوح معناداری کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد. نتایج: در این مطالعه اطلاعات 45 بیمار شامل 24 مرد و 21 زن مبتلا به سرطان پانکراس با میانگین سنی 58 سال بررسی شد. محل آناتومیک تومور بیشتر بیماران (82.2%) در ناحیه سر پانکراس بود. همچنین، اکثر بیماران با توده های قابل برداشت (40.0%) مراجعه کرده بودند و به صورت ادجوانت (42.2%) رادیوتراپی شدند. در دوره ی درمان و پیگیری 22 بیمار دچار عود (متاستاز یا موضعی) شدند. میانه ی بقای کلی و بقای عاری از بیماری به ترتیب حدود 10 و 8 ماه اندازه گیری شد و میزان بقای 2 ساله ی کلی و عاری از بیماری به ترتیب 44% و 38% بود. بحث و نتیجه گیری: در این مطالعه میانه ی بقا کلی و عاری از بیماری در بیماران مبتلا به آدنوکارسینوم پانکراس انیستیتو کانسر بیمارستان امام خمینی تهران بین سال های 1393 تا 1398 محاسبه شد و نشان داده شد که این مقادیر در گروه های مختلف از نظر قابلیت جراحی و زمینه ی رادیوتراپی از لحاظ عددی تفاوت داشت. تفاوت نتایج برخی از متغییر های این مطالعه با کار های مشابه میتواند به علت خارج کردن بیماران با پرزنتاسیون متاستاتیک باشد. این مطالعه نشان داد که با وجود پیشرفت های اخیر در روش های جراحی، رژیم های شیمی درمانی، و روش های رادیوتراپی، این بیماری هنوز از کشنده ترین سرطان ها می باشد.