مقایسه اثر آسپیرین و انوکساپارین در شکستگی های منفرد تیبیا جهت جلوگیری از بروز عارضه ترومبوز وریدهای عمقی و آمبولی ریه
General Material Designation
[پایان نامه]
First Statement of Responsibility
علی شیخی
.PUBLICATION, DISTRIBUTION, ETC
Name of Publisher, Distributor, etc.
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
Date of Publication, Distribution, etc.
۱۴۰۱
PHYSICAL DESCRIPTION
Specific Material Designation and Extent of Item
۶۰ص
DISSERTATION (THESIS) NOTE
Dissertation or thesis details and type of degree
دکتری پزشکی عمومی
Date of degree
۱۴۰۱/۱۲/۱۱
Text preceding or following the note
۱۶
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
مقدمه: امروزه با معرفی و توسعه رژیم های داروئی آنتی ترومبوتیک، روند بروز حوادث ترومبوآمبولیک به دنبال جراحی های ارتوپدی به طور چشمگیری کاهش یافته است، اما اینکه کدام رژیم داروئی بیشترین اثربخشی را در این خصوص دارد همچنان مورد بحث و بررسی است. هدف از مطالعه حاضر، مقایسه اثر آسپیرین و انوکساپارین در شکستگی های منفرد تیبیا جهت جلوگیری از بروز عارضه ترومبوز ورید های عمقی و آمبولی ریه بود. روش کار: این مطالعه از نوع مطالعات کارآزمائی بالینی دوسوکور بود. جامعه مورد مطالعه شامل بیمارانی بود که به بیمارستان سینا با شکایت از شکستگی منفرد تیبیا (از زیر زانو تا مچ پا) مراجعه کرده بودند و تحت جراحی شکستگی تیبیا قرار گرفته بودند. بیماران به طور تصادفی در دو گروه تحت درمان با LMWH (انوکساپارین) شامل 202 بیمار یا درمان با آسپرین شامل 203 بیمار قرار گرفتند. بیماران طی شش ماه تحت پیگیری از لحاظ بررسی یافته های ترومبوز ورید های عمقی و آمبولی ریه و همچنین عوارض بعد از عمل قرار گرفتند. نتایج: فراوانی وقوع DVT در دو گروه تحت درمان با LMWH و آسپرین به ترتیب برابر 5 مورد (5/2%) و 7 مورد (4/3%) بود که تفاوت معنی داری بین دو گروه نداشت (ارزش P برابر 564/0). همچنین، فراوانی وقوع آمبولی ریه به ترتیب برابر 1 مورد (5/0%) و 0 مورد (0/0%) بود که باز بین دو گروه تفاوت نداشت (ارزش P برابر 499/0). وقوع عفونت ناحیه عمل به ترتیب برابر 3 مورد (5/1%) و 4 مورد (0/2%) بود که تفاوتی بین دو گروه نداشت. نتیجه گیری: در بیماران دچار شکستگی تیبیا و تحت جراحی، تجویز پروفیلاکتیک انوکساپارین و آسپرین به کاهش وقوع DVT به ترتیب 5/2% و 4/3% و کاهش وقوع آمبولی ریه به 5/0% و 0/0% منجر خواهد شد که نشان از موفقت بالای بهره گیری از این داروها برای پیشگیری از وقوع حوادث ترومبوآمبولیک دارد. هرچند، تفاوتی در پیشگیری از این حوادث بین دو گروه داروئی مشاهده نمی شود.