بررسی اثربخشی هشت هفته بازتوانی ریوی در مقایسه با درمان روتین بر شاخصهای قلبی ریوی و کیفیت زندگی بیماران اسکلرودرمی با درگیری ریوی
General Material Designation
[پایان نامه]
First Statement of Responsibility
سمیرا صالحی
.PUBLICATION, DISTRIBUTION, ETC
Name of Publisher, Distributor, etc.
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
Date of Publication, Distribution, etc.
۱۴۰۱
PHYSICAL DESCRIPTION
Specific Material Designation and Extent of Item
۷۲ص
DISSERTATION (THESIS) NOTE
Dissertation or thesis details and type of degree
دکتری فوق تخصصی
Discipline of degree
روماتولوژی
Date of degree
۱۴۰۱/۰۹/۳۰
Text preceding or following the note
۱۸
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
مقدمه: اسکلرودرمی یک بیماری مزمن و اتوایمیون است، که با فیبروز پوست و ارگانهای داخلی مشخص می شود. دو علت اصلی موربیدیتی و مورتالیتی در این بیماران ، درگیری ریوی و قلبی می باشد. درگیری ریوی در این بیماران بیشتر به صورتnon specific interstitial pneumonitis (NSIP) و یا درگیری شریان ریوی به صورت هیپرتانسیون پولمونر می¬باشد. در مطالعات مختلف، داروهای ایمونوساپرسیو شامل سیکلوفسفامید، مایکوفنولات موفتیل، ریتوکسیماب، توسیلیزوماب و نینتدانیب تنها می¬توانند از پیشرفت بیماری جلوگیری کنند و اثر چندانی بر بهبود FVC نداشته¬اند . به اثربخشی بازتوانی ریوی در بیماران مبتلا به فیبروز ایدیوپاتیک ریوی و COPD در مطالعات مختلف اشاره شده است، اما مطالعات در بیماران اسکلرودرمی بسیار کم و با حجم نمونه کم وجود دارد و آنالیز تبادلات تنفسی توسط دستگاه CPET که قادر به ارزیابی جامع وضعیت ریوی، قلبی و عضلانی در حین ورزش می¬باشد تاکنون انجام نشده است. در صورت پاسخ مناسب بیماران به ورزش می¬توان از این شیوه درمانی در کنار درمان استاندارد برای بهبود وضعیت تنفسی و قلبی و افزایش کیفیت زندگی بیماران استفاده کرد.روش اجرا: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی شده و کنترل شده می باشد. بیماران مبتلا به اسکلرودرمی بر اساس کرایتریای2013 Eular که سن بین ۱۸ تا ۷۰ سال دارند و درگیری ریوی اثبات شده ، بدون تغییر در داروهای ایمونوساپرسیو در 3 ماه اخیر دارند، وارد مطالعه شدند. تعداد بیماران این طرح ۶۰ نفر می باشد. در بدو مطالعه شرح حال و معاینه فیزیکی کامل از بیماران اخذ شده و در صورت رضایت به شرکت در مطالعه و توانایی انجام تست ورزش، همه بیماران تحت CPET قرار گرفتند. سپس نیمی از بیماران به صورت تصادفی تحت بازتوانی ریوی قرار گرفتند و بعد از 8 هفته ، مجددا همه بیماران تحت CPET قرار گرفتند و پارامترهای قلبی و ریوی بیماران ارزیابی شد. تمام بیماران در ابتدا و انتهای مطالعه پرسش نامه کیفیت زندگی SS-HAQ را تکمیل کردند. ارزیابی بیماران بر اساس پارامترهای PFT , CPET و پرسش نامه SS-HAQ انجام شد.نتایج: 30 بیمار درگروه مداخله و کنترل مقایسه شدند ، از جهت سن و BMI ارتباط معنی داری بین دو گروه دیده نشد (P= 0.253 , 0.357 VO2 max .( و VE max و VT max به طور معنی داری در گروه مداخله افزایش یافت (به ترتیب 0.000، 0.005 ,0.001 P=). Work rate (load max) به طور قابل توجهی افزایش یافت (000/0=P). PET Co2 که نشان دهنده Co2 شریانی است روندی صعودی داشت که موید اختلال ونتیلاسیون می¬باشد. انواع SSc تأثیری بر پاسخ به درمان نداشت (غیرمعنادار در همه متغیرها). طول مدت بیماری بیش از 5 سال تأثیر معنیداری بر VO2 max، VE max، VT max،Load max داشت (P<0.05). SS-HAQ به طور قابل توجهی در گروه مداخله بهبود یافت (000/0=P). مدت زمان بیماری و نوع SSc تاثیری بر پاسخ SS-HAQ نداشت. پارامترهای PFT ارتباط معنی داری نشان ندادند. (096/0=P).نتیجه¬گیری: با توجه به نتایج به دست آمده و مقایسه آن با مطالعات قبلی،8 هفته بازتوانی ریوی می¬تواند به طور کلی در بهبود عملکرد قلبی و ریوی و همچنین کیفیت زندگی بیمارن SSc با درگیری ریوی موثر باشد،که به طور قابل توجهی در ازریابی نتایج بر اساس پارامترهای CPET و پرسش نامه SS-HAQ به دست آمده است. بنابراین ارجاع بیماران اسکلرودرمی با درگیری ریوی جهت بازتوانی ریوی در مراحل اولیه در کنار درمان سرکوب کننده سیستم ایمنی پیشنهاد می شود.