یافته های نوار عصب-عضله در بیماران با آسیب دیدگی عصب رادیال بعد از ترومای اندام فوقانی در بیمارستان امام خمینی در سال ۱۴۰۱-۱۳۹۵
General Material Designation
[پایان نامه]
First Statement of Responsibility
امیرحسین کلانتری سرچشمه
.PUBLICATION, DISTRIBUTION, ETC
Name of Publisher, Distributor, etc.
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
Date of Publication, Distribution, etc.
۱۴۰۱
PHYSICAL DESCRIPTION
Specific Material Designation and Extent of Item
۸۶ص
DISSERTATION (THESIS) NOTE
Dissertation or thesis details and type of degree
دکتری پزشکی عمومی
Date of degree
۱۴۰۱/۱۱/۱۰
Text preceding or following the note
۱۸
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
مقدمه و هدف: آسیب دیدگی عصب محیطی بعد از تروما معمولا در گروه سنی 20 الی 30 سال بیشترین شیوع را دارد. در بیماران ترومای اندام فوقانی، عصب رادیال (29%) شایع ترین عصب آسیب دیده است. برای تشخیص محل عصب آسیب دیده، شدت و نوع آسیب دیدگی بعد از وارد شدن تروما به اندام، تست نوار عصب عضله، به عنوان استاندارد طلایی برای تشخیص آسیب عصب محیطی و تعیین پروگنوز آن مطرح است. مطالعه حاضر با هدف بررسی یافته های تست نوار عصب-عضله در بیماران با ترومای اندام فوقانی جهت بررسی آسیب عصب رادیال (محل و شدت آسیب دیدگی) در جمعیت هدف و بررسی فاکتورهای همراه این آسیب دیدگی صورت گرفته است.روش اجرا: در این مطالعه گذشته نگر تمام بیمارانی که در بازه زمانی 1395 تا 1401 به درمانگاه طب فیزیکی و توانبخشی بیمارستان امام خمینی مراجعه کرده بودند و تشخیص آسیب عصب رادیال بعد از ترومای اندام فوقانی داشتند وارد مطالعه شدند. سوابق بیماران شامل اطلاعات دموگرافیک (از جمله جنسیت و سن)، شرح حال ترومای رخ داده (از جمله مکانیسم تروما و وجود شکستگی همراه) و گزارش تست نوار عصب-عضله می باشد. برای تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS v 25.0 استفاده شد.یافته ها: از 153 بیمار، 123 بیمار (80.4%) مرد بودند و میانگین سنی 35.23 سال با انحراف معیار 13.77 می باشد. 46 نفر از بیماران (30.1%) سابقه ترومای نافذ داشتند. چهل نفر از بیماران (26.1%) در پروگزیمال شیار اسپیرال هومروس و 53 نفر (34.6%) در دیستال این شیار در دیستال بازو، دارای آسیب دیدگی عصب رادیال بودند. 12 نفر از بیماران (7.8%) دارای آسیب خفیف، 25 نفر (16.3%) دارای آسیب متوسط و 105 نفر (68.6%) دارای آسیب شدید عصب رادیال بودند. عصب اولنار در 47 نفر از بیماران (30.7%) و عصب مدین به عنوان شایع ترین عصب درگیر در 49 نفر از بیماران (32%)، همزمان با عصب رادیال، دچار آسیب دیدگی عصب محیطی پست تروماتیک شده بودند. بین یافته های نوار عصب عضله با مکانیسم تروما و وجود شکستگی رابطه معنی داری وجود نداشت، اما رابطه معناداری بین سطح آسیب دیدگی عصب رادیال و برخی یافته های نوار عصب-عضله دیده شد. نتیجه گیری: عصب رادیال به عنوان شایع ترین عصب درگیر در آسیب های تروماتیک اندام فوقانی می باشد و با توجه به میانگین سنی حدود 35 سال بیماران بررسی شده در مرکز ما، اهمیت زیادی در بار بیماری بوجود آمده دارد. تفسیر یافته های تست نوار-عصب عضله می تواند به عنوان تست استاندارد طلایی در تشخیص و تعیین پروگنوز آسیب عصب محیطی، در بین رشته های درگیر این آسیب دیدگی اهمیت بسزایی دارد.