بررسی تاثیر آموزش با استفاده از واقعیت مجازی در کاهش اضطراب قبل از انجام پروسیجرهای جراحی تهاجمی در بیماران با همودیالیز نگه دارنده
General Material Designation
[پایان نامه]
First Statement of Responsibility
طاهره حسینی
.PUBLICATION, DISTRIBUTION, ETC
Name of Publisher, Distributor, etc.
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
Date of Publication, Distribution, etc.
۱۴۰۱
PHYSICAL DESCRIPTION
Specific Material Designation and Extent of Item
۱۰۵ص.
DISSERTATION (THESIS) NOTE
Dissertation or thesis details and type of degree
دکتری تخصصی(PHD)
Discipline of degree
تکنولوژی آموزشی
Date of degree
۱۴۰۱/۰۶/۲۱
Text preceding or following the note
۱۸
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
مقدمه و هدف: بیماران همودیالیز بر اثر مواجه شدن با تغییرات فیزیولوژیکی و متحمل شدن تنش روانی در معرض اضطراب و افسردگی قرار می گیرند که این اختلال روانی اثرات جبران ناپذیری برای بیماران به همراه دارد. برای کاهش اضطراب بیماران، روش های متعددی وجود دارد یکی از آن ها استفاده از واقعیت مجازی است که موقعیت شبیه سازی شده را برای بیماران فراهم می-آورد. در راستای بررسی اثر واقعیت مجازی بر میزان اضطراب بیماران دیالیزی قبل از انجام پروسیجرهای جراحی، پژوهش حاضر انجام گرفت.روش کار: پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی (پیش آزمون- پس آزمون) با گروه کنترل می باشد که در (اردیبهشت، خرداد و تیرماه) سال 1401 در بیمارستان امام خمینی تهران انجام شد. جامعه آماری این پژوهش، بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی با تشخیص نارسایی کلیه بودند که با روش غیرتصادفی موردی30 نفر (15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه کنترل) از بین نمونه¬های پژوهش انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده¬ها پرسشنامه استاندارد اسپیلبرگر بود که روایی و پایایی آن تایید شده بود. پس از کسب رضایت کتبی جهت شرکت در پژوهش، از کلیه شرکت کنندگان هر دو گروه درخواست شد تا پرسشنامه اضطراب (پیش از مداخله) را تکمیل نمایند.پس از تکمیل پرسشنامه اضطراب، گروه آزمایش تا زمان رفتن به اتاق عمل، به طور انفرادی، اطلاعات و آگاهیهای درمانی لازم (پروسیجر جراحی) را از طریق فناوری واقعیت مجازی دریافت کردند. برای هر یک از بیماران گروه آزمایش 5 جلسه (هر جلسه 6 دقیقه) در طول یک روز نمایش داده شد اما زمان نمایش ویدیو در طول یک روز بسته به شرایط بیمار، به طور پیوسته یا با فاصله زمانی اجرا شد همچنین فاصله بین توزیع پرسشنامه قبل و بعد از مداخله برای هر فرد حدود 8 ساعت بود. گروه کنترل تا زمان رفتن به اتاق عمل، هیچ نوع مداخله آموزشي دریافت نکردند. داده های حاصل از پرسشنامه در دو سطح آمار توصیفی(میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی(آزمون تی زوجی و آنکوا) با استفاده از نرم-افزار Spss نسخه 22 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که نمره اضطراب بین دوگروه آزمایش و کنترل قبل از مداخله تفاوت معنی داری ندارد.(05/0≤p-value) در حالیکه بعد از انجام مداخله با استفاده از واقعیت مجازی تفاوت معنی داری بین نمرات اضطراب دو گروه آزمایش و کنترل مشاهده شد. (05/0≥p-value). نمره میانگین اضطراب آشکار و پنهان در گروه کنترل قبل از مداخله به ترتیب 19/12± 33/58 و 13/9± 60/59 که بعد از مداخله به ترتیب 25/9± 33/58 و 46/9± 73/58 بود که این تفاوت معنی دار نبود در حالیکه نمره میانگین اضطراب آشکار و پنهان در گروه آزمایش قبل از مداخله به ترتیب 76/12± 53/62 و 13/9± 53/64که بعد از مداخله این میزان به ترتیب 21/9± 73/36و 27/11± 53/35 کاهش یافت و کاهش میزان اضطراب نیز معنی دار بود. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که استفاده از واقعیت مجازی قبل از انجام پروسیجرهای جراحی تهاجمی در بیماران با همودیالیز نگه دارنده موجب کاهش اضطراب بیماران شد. با توجه به نتایج مخرب و انکارناپذیر اضطراب در زندگی بیماران پیشنهاد می شود در مراکز همودیالیز از این روش جهت کاهش میزان اضطراب بیماران استفاده شود.