بررسی الگوی تجویز آنتیبیوتیکها در بیماران با علائم آنفلوانزا مراجعهکننده به بیمارستان امام خمینی شهر تهران در سال ۱۳۹۸
General Material Designation
[پایان نامه]
First Statement of Responsibility
امیرمحمد بیکی
.PUBLICATION, DISTRIBUTION, ETC
Name of Publisher, Distributor, etc.
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
Date of Publication, Distribution, etc.
۱۴۰۱
PHYSICAL DESCRIPTION
Specific Material Designation and Extent of Item
۱۰۰ص
DISSERTATION (THESIS) NOTE
Dissertation or thesis details and type of degree
دکتری پزشکی عمومی
Date of degree
۱۴۰۱/۰۶/۱۰
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
مقدمه: جنبههای مختلف بیماری آنفلوانزا به عنوان یک بیماری شایع با تعداد مرگومیر بالا همواره موردتوجه محققین بوده است. باتوجه به ذات ویروسی این بیماری چرایی و چگونگی استفاده از آنتیبیوتیکها در این بیماران موضوعی چالشبرانگیز است. تلاشهای گستردهای برای بهینه سازی مصرف آنتیبیوتیک ها در بیماران آنفلوانزا در حال انجام است. از جمله مهمترین این اقدامات میتوان به تهیه دستورالعملهای درمان آنتیبیوتیکی تجربی برای این بیماران اشاره کرد. مطالعه حاضر بر الگوی تجویز آنتیبیوتیکها در بیماران با علائم آنفلوانزا و میزان انطباق این الگو با دستورالعملها متمرکز است.ابزارها و روشها: این مطالعه یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفی-تحلیلی است؛ و با روش مطالعه دادههای موجود صورت گرفته است. دادهها از پرونده بیماران بستری با علائم آنفلوانزا که برای ایشان تست PCR جهت تشخیص آنفلوانزا درخواست شده است، در بیمارستان امام خمینی شهر تهران، از ابتدا تا پایان سال ۱۳۹۸ استخراج شد. پس از بررسی جمعیت مورد مطالعه به شیوه سرشماری و اعمال معیارهای ورود و خروج مطالعه، بررسی نهایی روی 102 بیمار انجام شد. در ادامه درمانهای استفاده شده با دستورالعملهای معتبر و به روز بینالمللی از جمله دستورالعمل انجمن عفونی آمریکا مربوط به تشخیص و درمان آنفلوانزا سال 2018 (1) مقایسه شد.نتایج: در نهایت اطلاعات 102 بیمار وارد تحلیل آماری شد. این تعداد شامل 58 نفر (56.9%) آقا و تعداد 44 نفر (43.1%) خانم بود. میانگین سنی بیماران برابر 51.3 با انحراف معیار 18.5 سال بود. کمسنترین بیمار 14 سال و مسنترین بیمار 92 سال سن داشتند. بستری در بخش مراقبتهای ویژه در 31 مورد (30%) و مرگ در 22 مورد (21%) از بیماران دیده شده است. 37 مورد (36%) از بیماران دارای PCR مثبت بودند. در این مطالعه برای 91 بیمار درمان تجربی تجویز شده است. بیشترین آنتیبیوتیکهای مصرفشده برحسب دوز معین روزانه (DDD) لووفلوکساسین و پسازآن به ترتیب ونکومایسین، مروپنم و سفتریاکسون میباشند. 71 نفر از بیماران (70%) طبق دستورالعمل نیازمند درمان تجربی بوده اند. میزان رعایت کلی دستورالعملها در انجام یا عدم انجام درمان تجربی 68.6 درصد و میزان رعایت کلی نوع آنتیبیوتیک تجویزشده 34.1 درصد بود. میزان تطبیق دوز داروها و مدت درمان به ترتیب 79.1 و 78 درصد بود. در نهایت مشاهده شد که درمان تجربی در 16.6% بیماران کاملا منطبق بر دستورالعمل مورد استفاده در این مطالعه بود. نتایج حاصل از مطالعه ما نشان میدهد که استفاده به هنگام از آنتیبیوتیکهای توصیهشده در درمان بیماری شدید آنفلوانزا -فارغ از بهکارگیری سایر درمانها- میتواند بهصورت معناداری میزان مرگومیر را کاهش دهد (P-value 0.040 و 59.6% در مقابل 23.9%). نتیجه گیری:در نهایت به نظر میرسد در بیمارستان امام خمینی (ره) شهر تهران مانند اغلب مراکز دیگر دنیا تمایل به مصرف بیشازحد آنتیبیوتیکها در درمان بیماران با علائم آنفلوانزا بوده و نسبت رعایت دستورالعملها به این دلیل کاهش پیدا کرده است. از طرفی هرچند شواهد در خصوص استفاده از آنتیبیوتیکها در پنومونیهای ویروسی متناقض است، اما شواهد به نفع استفاده از این داروها در بیماران بستری -خصوصاً موارد بحرانی و شدید مانند بیماران مطالعه ما روز به روز بیشتر میشود.