بررسی میزان Homing سلولهای بنیادی مزانشیمی جدا شده از جفت انسان جهت سلول درمانی در موشهای آسیبدیده با اشعه گاما
General Material Designation
[پایان نامه]
First Statement of Responsibility
ماریا کاویانپور
.PUBLICATION, DISTRIBUTION, ETC
Name of Publisher, Distributor, etc.
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
Date of Publication, Distribution, etc.
۱۴۰۱
PHYSICAL DESCRIPTION
Specific Material Designation and Extent of Item
۱۶۵ص.
Accompanying Material
سی دی
DISSERTATION (THESIS) NOTE
Dissertation or thesis details and type of degree
دکتری تخصصی(PHD)
Discipline of degree
علوم سلولی کاربردی
Date of degree
۱۴۰۱/۰۲/۲۰
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
مقدمه: سالهاست سلولهای بنیادی مزانشیمی (MSCs ) بمنظور درمان بیماریهای مختلف، مورد بررسی قرار گرفتهاند. اگر چه نتایج در مطالعات حیوانی، تا حدودی موفقیت آمیز گزارش شده است ولی میزان اثربخشی در مطالعات بالینی، به گونه ایی نبوده است که منجر به اخذ تاییدیه های لازم برای ورود به بازار شود. یکی از پیش نیاز های موفقیت سلول در فرایند سلول درمانی، پتانسیل مهاجرت و لانهگزینی آن سلول و رسیدن آن به محل آسیب است، که این ویژگی مهم سلول تا بحال به صورت جدی مورد بحث و مطالعه قرار نگرفته است. هدف از این مطالعه، بررسی امکان لانه گزینی سلول¬های¬MSC مشتق از جفت انسان(PD-MSCs) در بافت های مختلف میزبان موشی اشعه دیده از نژاد NOG می باشد.روش و مواد: در بخش اول این مطالعه که صرفا به منظور تایید کارایی اشعه در ایجاد آسیب انجام شد، تمامی بدن موش های نژاد C57BL/6 با دوز 5/3 گری در معرض اشعه قرار گرفت و سپس جهت وجود آسیب، مقدار گونه های فعال اکسیژن (ROS) درونسلولی، نکروز و آپوپتوز نمونه مغز استخوان مورد بررسی قرار گرفت. تعدای موش اشعه دیده نیز با سلول های مشتق از مغز استخوان موش¬های دهنده سینژنیک واجد پروتئین GFP مورد پیوند قرار گرفتند و بعد از چهارده روز وجود سلول های پیوندی در چندین بافت میزبان مورد بررسی قرار گرفت. بعد از اطمینان از کارایی اشعه، بخش دوم و اصلی مطالعه با پیوند سلول های PD-MSC انسانی به موش های اشعه دیده نژاد NOG ادامه یافت. روز دوم و چهاردهم بعد از پیوند، بافت های کبد، طحال، ریه، روده، کلیه، مغز استخوان و خون محیطی میزبان، جهت وجود سلول¬های پیوندی، با سه تکنیک فلوسایتومتری، ایمنوهیستوشیمی و PCR مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج: یافته های بخش اول حاکی ایجاد آسیب و همچنین لانه¬گزینی سلول پیوندی در بافت های آسیب دیده میزبان داشت که این نتایج در مجموع، کافی بودن میزان اشعه برای ایجاد آسیب را تایید کرد. اما نتایج بخش دوم مطالعه، حاکیت از عدم مشاهده سلول های پیوند شده انسانی، در بافت های میزبان داشت و این عدم توانایی در لانه¬گزینی، می تواند بعنوان یکی از دلایل عدم موفقیت این سلول ها و عدم دستیابی به نتایج قابل قبول از مطالعات سلول درمانی با استفاده از سلول های بنیادی مزانشیمی باشد که باید بدنبال راه حل آن بود. نتیجهگیری: با توجه به نتایج این مطالعه، به نظر میرسد این سلول ها بخودی خود بافت آسیب دیده را شناسایی نمی¬کنند و به بافت مهاجرت نمی کنند. احتمالا شرایط کشت این سلول ها منجر به تغییراتی در آنها می شود که پتانسیل لانه¬گزینی آنها را کاهش می دهد. لذا به منظور رفع مانع از ورود این سلول ها به بازار اولا باید پتانسیل لانه گزینی آنها بیشتر مورد مطالعه قرار گیرد و ثانیا راه هایی که مانع از کاهش کیفیت این سلول ها حین کشت می شود نیز باید بیشتر مد نظر قرار گیرد.