آماده سازی و ارزیابی ایمپلنت داخل چشمی آهسته رهش حاوی مونوکلونال آنتی بادی Ranibizumab
General Material Designation
[پایان نامه]
First Statement of Responsibility
فاطمه دادگر پاکدل
.PUBLICATION, DISTRIBUTION, ETC
Name of Publisher, Distributor, etc.
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
Date of Publication, Distribution, etc.
۱۳۹۹
PHYSICAL DESCRIPTION
Specific Material Designation and Extent of Item
۷۷ص.
Other Physical Details
جدول، نمودار
Accompanying Material
سی دی
DISSERTATION (THESIS) NOTE
Dissertation or thesis details and type of degree
دكتری تخصصي(PHD)
Discipline of degree
ایمونولوژی
Date of degree
۱۳۹۹
Text preceding or following the note
۱۹.۸۲
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
راني بيزومب (لوسنتيس)، يك قطعه مونوكلونال آنتي بادي از ايزوتايپ مي باشد كه منجر به مهار تمامي ايزوفرمهاي فاكتور رشد اندوتليال عروقي A (عامل آنژيوژنز و نشت عروقي) مي گردد. اين دارو، توسط سازمان FDA تاييديه درمان را جهت بيماريهاي دژنراسيون ماكولا ناشي از سن از نوع مرطوب (wAMD) ، ادم ماكولا ناشي از انسداد وريد شبكيه ( RVO) و ادم ماكولاي ديابتي كسب نموده است. كارايي روش هاي موضعي و سيستميك تجويز دارو جهت بيماريهاي چشمي به دليل جذب اندك دارو و عوارض سيستميك دارو مطلوب نمي باشد. در بيماران ذکر شده، تزريق مستقيم درون ويتره داروي راني بيزومب ، مناسب ترين روشي است كه براي دارو رساني به اين ناحيه مورد استفاده قرار مي گيرد و غلظت درماني موثر از دارو را تضمين ميكند. علي رغم متداول بودن اين شيوه تجويز، از آنجا كه بدليل نيمه عمر محدود دارو، نياز به تزريقهاي متوالي وجود دارد، اين مسئله با پذيرش پايين دارو از يك سو و عوارض و خطرات جدي براي چشم مانند خون ريزي درون ويتره، اندوفتالميت، جدا شدن شبكيه و كاتاراكت از سوي ديگر، همراه است. ساخت ايمپلنت آهسته رهش حاوي داروي رانی بیزومب مشكلات مربوط به تزريق متوالي دارو درون ويتره ، عوارض جانبي مربوطه و نيز مشكلات مربوط به عدم پذيرش اين نوع درمان از سوي بيمار را كاهش ميدهد. در این پژوهش، ابتدا کمپلکس هیدروفوبی از داروی مونوکلونال آنتی بادی رانی بیزومب با دکستران سولفات سدیم تهیه گردید . برای این منظور اثر pH های متفاوت و نسبت های مولی مختلف از دکستران سولفات سدیم به دارو ارزیابی گردید و نهایتا کمپلکس دارو در بهترین pH و نسبت مولی به دست آمده تهیه شد. سپس تست های FTIR و CD جهت ارزیابی گروه های عاملی در کمپلکس ایجاد شده و بررسی ساختارهای ثانویه پروتئین انجام شد. سپس جهت کسب مناسب ترین رهایش دارو، فرمولاسیون های مختلف جهت تهیه ایمپلنت استوانه ای شکل از کمپلکس دارو و داروی آزاد انجام شد و میزان رهایش دارو به مدت حدود یک ماه با استفاده از تکنیک الایزا اندازه گیری گردید. تست های پرولیفراسیون و آنژیوژنز جهت بررسی میزان پایداری فعالیت دارو و تست MTT جهت ارزیابی زیست سازگاری و توکسیسیتی دارو انجام شدند. جهت بررسی احتمال ایجاد اگریگاسیون پس از رهایش دارو از ایمپلنت، تست الکتروفورز SDS-PAGE انجام گردید. بررسی برهمکنش دارو- پلیمر با تست FTIR بررسی شد و در نهایت، کینتیک های رهایش دارو با مدل های ریاضی بررسی شدند. تست FTIR اهمیت شکل گیری برهمکنش های یونی را در تشکیل کمپلکس نشان داد. تست CD نشان داد که ساختارهای ثانویه در کمپلکس دارو اندکی تغییر نموده است. تست های پرولیفراسیون و آنژیوژنز، فعالیت بالاتر دارو را در فرم کمپلکس نسبت به فرم آزاد دارو نشان داد. علاوه بر این تست MTT ، زیست سازگاری و عدم توکسیسیتی دارو را در سلولهای کشت شده نشان داد و نهایتا بررسی های مربوط به رهایش دارو نشان داد که رهایش از مدل کینتیک درجه یک و نیز تا حد زیادی درجه صفر تبعیت می نماید و نتایج حاکی از آن است که برهمکنش شیمیایی بین کمپلکس دارو و پلیمر وجود نداشته است و نیز هیچگونه شواهدی از اگریگاسیون دارو در تست SDS-PAGE پس از رهایش از ایمپلنت دیده نشد. در این پروژه ، ما برای اولین بار روشی را ارایه نمودیم که با استفاده از روش حرارت دادن، تهیه ایمپلنت حاوی داروی پروتئینی را میسر نموده و راهگشایی برای تولید صنعتی این دارو با استفاده از روش اکستروژن در آینده باشد.