بررسی نقش ژنهای اصلی مسیر alt-NHEJ ( DNAligase3 و PARP1) در ایجاد ناهنجاری های کروموزومی متعادل لوکموژنیک در بیماران مبتلا به لوسمی حاد میلوئید
General Material Designation
[پایان نامه]
First Statement of Responsibility
حسین پاشائی فر
.PUBLICATION, DISTRIBUTION, ETC
Name of Publisher, Distributor, etc.
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
Date of Publication, Distribution, etc.
1396
PHYSICAL DESCRIPTION
Specific Material Designation and Extent of Item
133ص.
Other Physical Details
جدول نمودار
Accompanying Material
سی دی
DISSERTATION (THESIS) NOTE
Dissertation or thesis details and type of degree
دکتری تخصصی(PHD)
Discipline of degree
ژنتیک پزشکی
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
جابجایی های کروموزومی متعادل جزء شایعترین جهش ها در بدخیمی های هماتولوژیک می باشند. با این حال مکانیسم های مولکولی دقیق ایجاد جابجایی های کروموزومی به خوبی شناخته نشده اند. آنالیز توالی DNA در جایگاه های اتصال جابجایی های کروموزومی در بیماران دچار لوسمی حاد نشان داده است که مسیر ترمیم اتصال انتهای غیر همولوگ (NHEJ) احتمالا ایجاد این جابجایی های کروموزومی را پیش میبرند. نتایج اخیر پیشنهاد میکنند که اگر چه مسیر کلاسیک NHEJ (c-NHEJ) مهار کننده ایجاد جابجایی های کروموزومی می باشد، اجزاء مسیر جایگزین (a-NHEJ) تحریک کننده ایجاد آنها می باشند. در این مطالعه بیان ژن های اصلی مسیر a-NHEJ (PARP-1 و LIG3) در بیماران مبتلا به لوسمی حاد میلوبلاستیک (AML) مورد بررسی قرار گرفت و همچنین رابطه بین بیان این ژنها و حضور جابجایی های کروموزومی و مشخصات کلینیکوپاتولوژیک بیماران مورد بررسی قرار گرفت.روش کار: آنالیز های سیتوژنتیک به وسیله کشت مستقیم سلول های مغز استخوان و تکنیک های G-banding و FISH انجام شد. سطوح بیانی ژنهای PARP-1 و LIG3 از میسر a-NHEJ و Ku70 از مسیر c-NHEJ در بیماران مبتلا به AML (N=87) و گروه کنترل نرمال (N=54) به وسیله روش PCR کمی در زمان واقعی (RT-qPCR) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: نتایج نشان دهنده افزایش بیان PARP-1 در بیماران مبتلا به AML نسبت به گروه کنترل نرمال بود (0.001>p). با این حال هر دو ژن PARP-1 و LIG3 در بیماران AML و حامل جابجایی های کروموزومی دچار افزایش بیان می شدند (p به ترتیب برابر 0.04 و 0.005). علاوه براین در حالی که بیماران با یک جابجایی کروموزومی متعادل فقط افزایش بیان ژن LIG3 را نشان می دادند، بیمارانی با 2 یا تعداد بیشتری جابجایی های کروموزومی افزایش بیان هر دو ژن PARP-1 و LIG3 را نشان می دادند. در نهایت بیان افزایش یافته PARP-1 با بقاء کلی و بقاء بدون عود، کوتاه تر در بیماران AML غیر M3 همراه بود. نتیجه¬گیری: نتایج این تحقیق پیشنهاد میکند که ژنهای PARP-1 و LIG3 ممکن است دارای یک اثر محرک برای ایجاد جابجایی های کروموزومی در بیمارن دچار AML باشند. علاوه بر این نتایج نشان دهنده این است که بیان افزایش یافته PARP-1 ممکن است ایجاد کننده یک فاکتور خطر مهم در بیماران دچار AML غیر M3 بوده و در نتیجه این ژن را به عنوان یک هدف درمانی بالقوه برای درمان بیماران مبتلا به AML معرفی می کند.