محمدبن علی ابوسمینه از اصحاب امام رضا(ع(است، از او386 روایت(با در نظر گرفتن طرق مختلف سند(در موضوعات فقهی، عقیدتی و اخلاقی در کتب اربعه نقل شده است که وی را در زمره راویان پرحدیث شیعه قرار میدهد ولی دانشمندان رجالی او را به دروغ گوئی، غلو و فساد مذهب متهم کردهاند و به مجرد حضور نامش در سند حدیث، آن را ضعیف و غیر قابل استناد میدانند.در نگاه یک پژوهشگر حدیثی بین این نقل احادیث فراوان از وی و تضعیف وی به دلیل غلو و فساد مذهب ناسازگاری بنظر می رسد.از این رو بایسته است با استخراج اندیشههای کلامی و اعتقادی او از میان روایاتی که ایشان نقل کرده یه حل این تعارض بپردازیم.سعی می کنیم بادیدی واقع بینانه به شخصیت ابوسمینه بنگریم تا ضمن دست یابی به اندیشههای کلامی وی و درستی اعتقادات او، زمینه پذیرش روایات وی فراهم شود.بابررسی روایات ابوسمینه، آراء و اندیشههای وی در موضوعات اعتقادی به دست آمده وی در خداشناسی شناخت خداوند را ممکن می داند و به تشبیه و تجسیم و تعطیل معتقد نیست، در نظر وی امامت منصب الهی است و از طریق نص مشخص می شود و زمین هیج گاه از حجت خدا خالی نیست .در فرجام شناسی به اصل معاد و پاداش و جزاء معتقد است.نتیجه این که با تحقیق انجام شده در احادیث اعتقادی ابوسمینه هیچ ناهماهنگی و ناسازگاری با آراء مشهور و اندیشههای کلامیی که از طریق راویان ثقه به ما رسیده دیده نشده است.و با ثبوت این مطلب که یکی از مهمترین آثار و نتائج غلو اباحه گری است و با توجه به روایات اخلاقی و فقهی ابوسمینه که اکثر آن در کتاب الصلاه، الحج، النکاح و الاطعمه و الاشربه می باشد اساسا اتهام غلو به وی صحیح نیست، لذا برای اثبات اتهام غلو و کذب او باید به دنبال دلیل دیگری بود.در آخر با جمع بندی نتایج به دست آمده در این پژوهش، ضمن نشان دادن اندیشههای کلامی ابوسمینه درستی اعتقاداتش را نتیجه می گیریم