از دیدگاه امامیه، ولایت ائمه اطهار (علیهم السلام)یکی از اصول اعتقادی است که در دو جنبه «تشریعی» و «تکوینی» ظهور مییابد. بر اساس مطالعات اولیه عبارت «ولایت تکوینی» ـ : سرپرستی موجودات جهان و تصرف عینی داشتن در آنها ـ اصطلاحی جدید در موضوعات علم کلام میباشد در حالی که این مفهوم از دوران حضور ائمه ^ مطرح بوده است، و تاکنون در این زمینه آثار زیادی نگاشته شده و شبهات زیادی نیز بر آن وارد شده است. «ولایت تکوینی» امام در میراث ائمه ^ و اصحاب آن بزرگواران" موضوع رساله حاضر است که با هدف به تصویر کشاندن ولایت تکوینی امام در بازه زمانی رحلت رسول اکرم ’ تا آغاز غیبت کبری نگاشته شده است. در این رساله سعی شده از منابع روایی و تاریخی که نزدیکتر به دوران عصر حضور نوشته شده اند، استفاده شود. بیان این نکته ضروری است که علی رغم اهمیت فراوان موضوع «ولایت تکوینی» در علم فلسفه و نیز عرفان اسلامی، این رساله به طور خاص در حیطه علم کلام اسلامی و با روش تاریخی ـ کلامی به موضوع پرداخته و متعرض پژوهشهای انجام شده در فلسفه و عرفان و تصوف نشده است. کلید واژگان: ولایت، امام، ولایت تکوینی، اصحاب، غلو