یکی از مباحث مهمی که در حوزه پژوهشهای دینی بهطورجدی بحث میشود، مبحث راهنما شناسی است. همه مسلمانان حضرت پیامبر اکرم (ص) را بهعنوان راهنمای بشر بهسوی حق و کمال انسانی مورد تأیید و تأکید قرار میدهند، اما در حوزه تفکرات مذهب تشیّع در استمرار بحث نبوت، بحث از هدایتگری ائمه معصومین نیز به میان میآید. علامه جعفری نیز در همین راستا بحث از نبوت و امامت را بهعنوان راهنمایان انسان بهسوی قرب حقتعالی مطرح نموده است. به بیان ایشان، هماره در طول تاریخ انسانهایی بهعنوان پیامبر وجود داشتهاند که یاری گر انسان از ظلمات و هدایت بهسوی روشنایی باشند. حضرت پیامبر اکرم (ص) نیز بهعنوان آخرین فرستاده آسمانی است که با معجزه جاوید خویش به نام قرآن کریم مشعل فروزان هدایت را با اذن الهی روشن نگهداشته است. در راستای هدایتگری مستمر الهی و نیاز مردم به رهبر، پیامبر اکرم (ص) جانشینانی پس از خود انتخاب کرد که راهنمای امت بهسوی کمال انسانی باشند و تفسیر دین را برعهدهگرفته و از انحراف آن جلوگیری نمایند. نکته مهم در آراء علامه جعفری توجه به این حقیقت است که منصب راهنما بودن و هدایتگری مردم لازم است که چند ویژگی اساسی واصلی داشته باشد که بدون آنها امر هدایتگری معنایی ندارد. از مهمترین این ویژگیها میتوان به منصوب بودن از طرف خداوند و عصمت ایشان از گناه و خطا و نسیان اشاره کرد.کلمات کلیدینبوت عامه، نبوت خاصه، امامت عامه، امامت خاصه، عصمت