ه عقیده امام خمینی قرآن فراتر از وجود لفظی دارای حقیقتی بس متعالی است؛ و مربوط به شئون ذات حضرت احدیت و از حقایق علمیه ذاتیه است. این حقیقت متعالی دارای اهداف و آرمانهای متعددی در طول یکدیگر است که در ر╩س مخروط آن، نشر معرفت خداوند و تعمیق آن در جامعه و افراد انسانی، قرار دارد. در اندیشه حضرت امام وحی یک مقوله غیرقابل درک و فهم است اما میتوان آن را تجربه کرد و نسبت به آن شناخت شهودی پیدا کرد، اگر چه افراد بسیار نادری به این معرفت نائل میشوند؛ نگرش و تبیین ایشان از مقوله وحی رویکردی عرفانی است و آن را نوعی مکاشفه میداند. حضرت امام ضمن اینکه دو نوع نزول (دفعی و تدریجی) برای قرآن قائل است، برای آن مراتب متعددی را ذکر و تبیین مینماید و مضمون حدیث سبعۃ احرف را اشاره به همین مراتب هفتگانه میداند. ایشان ابعاد مختلف و متعدد اعجاز قرآن را یادآور میشود اما بر بعد عرفانی قرآن ت╩کید میکند، ایشان عقیده دارد که اعجاز بزرگ قرآن، اعجاز عرفانی آن است که فوق همه اعجازهاست. از دیدگاه ایشان قرآن همانگونه که بر پامبر نازل شده است به دست ما رسیده است و در آن هیچگونه تحریفی صورت نگرفته است. ایشان عقیده دارند اختلاف قرائات ناشی از استنباط و اجتهاد خود قراء است و قرائات مختلف از سنخ خبر نمیباشند و لذا تواتر آنها به شدت موهون است، ایشان تنها یک قرائت را صححیح، اصیل و حجت میداند و آن قرائتی است که در نزد مسلمانان مقبول است و همگی به آن نحو تلاوت میکنند. ایشان تلاوت قرآن را یک نوع عبادت میداند و برای آن آداب متعدد و متنوع ظاهری و باطنی قائل است و شرط ت╩ثیر پذیرفتن را رعایت آداب ویژه آن معرفی میکند. حضرت امام درباره تفسیر به هدفگرایی اهمیت بسیار میدهد و بر آن ت╩کید میورزد. ایشان معتقد است که مفسر باید مقاصد قرآن را شرح دهد و از یکسونگری در تفسیر با ت╩سف یاد کرده و جامعنگری را سفارش میکند. وی تفسیر به ر╩ی را مربوط به آیات احکام تعبدی معرفی میکند. از بیانات ایشان به دست می آید که زبان قرآن زبان هدایت و موعظه است و از ویژگیهای آن این است که از نقاط مثبت تمامی زبانها (زبان عرفی، علمی، نمادین و )... استفاده شده است و از آنجا که مخاطبان آن از تمامی اقشار است از زبانی سهل و ممتنع برخوردار میباشد و از دیگر ویژگی زبان موعظه این است که تکرار در آن فراوان یافت میشود