اسلام اهمیت فوق العاده ای برای تربیت انسان قائل شده است. پیشوایان دینی ما در روایات فراوانی بر ضرورت و اهمیت تربیت آدمی تأکید کرده اند. این رساله به خلاصه زندگانی امام صادق(علیه السلام)، مقایسة اوضاع و شرایط عصر ایشان با عصر امام حسین(علیه السلام) و روش های تربیتی امام صادق(علیه السلام) در سه بخش پرداخته است. بخش اوّل به روش های زمینه ساز تربیت از جمله: انتخاب همسر، معاشرت، اذان و اقامه گفتن در گوش کودک، کام برداشتن، نامگذاری، عقیقه، ابراز محبت، امنیت خاطر، تحسین، بها دادن و ورزش اختصاص یافته است. بخش دوّم، روش های تربیتی از دیدگاه امام صادق(علیه السلام) از قبیل: روش تأمین مالی، گذشت، تعقل و تفکر، بشارت و انذار، کار و تلاش، موعظه و نظارت و... را مورد بررسی قرار داده است. بخش سوّم به روش های آسیب زا از منظر امام صادق(علیه السلام) اختصاص دارد. روش های آسیب زا، روش هایی هستند که اثر تربیتی بد و منفی به جای می گذارند. این روش ها عبارت اند از: نام بد، لقب های زشت، ناهماهنگی در گفتار و رفتار والدین و مربیان و تحقیر و اهانت به فرزندان.