در این پژوهش تلاش شده است تا معنای هرمنوتیک و نسبت آن با تاویل و تفسیر از دیدگاه اندیشمندان مسلمان بیان و سنجیده شود و مبانی مشترک تاویل و هرمنوتیک به معنای کلاسیک تبیین گردد. همچنین به مساله کاربرد زبان نمادین و زبان حقیقی در قرآن پرداخته و اختلاف دیدگاه مفسران طرفدار زبان نمادین در قرآن و طرفدار زبان حقیقی به طور مختصر بیان شده و در نهایت نگرش ملاصدرا و ابن عربی در خصوص شرایط فهم قرآن مورد بررسی قرار گرفته است.