ابن عربی بدون شک، یکی از بزرگترین متفکران تاریخ اندیشه بشری است؛ اما مشرب فکری او و اینکه اساسا وی را در کدام نحلة فکری باید قرار داد مورد چند و چون فراوان قرار گرفته است. عدهای او را پدر عرفان نظری شمردهاند و جمعی به علت آنکه دست به نظام پردازی زده است وی را از متصوفه ندانسته بلکه او را فاقد تجربه عرفانی پنداشتهاند. این مقاله بر آن است تا با رجوع مستقیم به آثار خود ابن عربی، اثبات نماید که وی یک صوفی تمام عیار است و هیچ میانهای با فلسفه و یا فیلسوفان ندارد.