برخلاف بسیاری از طریقت ها که امکان نیل به نجات را در چشم اندازی دوردست، بعد از این جهان و در التزام عملی به احکام و دستورات فرابشری میسر می دانند، در طریقت های تنتره ای به نحو بنیادین، این تفکر حضور دارد که امکان دستیابی به نجات ضمن مراسم و صور آیینی از طریق انجام اعمال جسمی و جنسی با رعایت شروطی خاص، در همین جهان نه تنها برای معتقدان به یک دین یا فرهنگ خاص، بلکه برای همه انسان ها بدون توجه به هر گونه نظام دینی و ارزشی امکان پذیر است. این تلقی دینی از نجات به نظر می رسد از آنجا ناشی می شود که در تنتریسم، انسان موضوع اندیشه بودایی است نه خدا. همچنین در سنن رازآمیز تنتره ای، «تن» نه توده ای خوارداشتنی و تحقیر آمیز، بلکه «معبد» مقدسی است که از طریق آن، انسان اگر بداند آن را چه طور به کار ببرد، می تواند به آسانی به نجات دست یابد. نگارندگان در این نوشتار، ابتدا به سیر تحول تاریخ تفکر بودایی پرداخته اند، سپس ضمن بیان قلمرو معنایی تنتره و طبقه بندی متون تنتره ای، امکان نیل به نجات را در تنتریسم بودایی در راه های منتره، کاله چکره، وجره و سهجه معرفی کرده اند و در نهایت، بر اساس گزارش تنتره ها، به بررسی تفاسیر مختلف این طریقت ها در باب نجات پرداخته اند.