صرف نظر از نگاه اخلاقی به ماجرای ابلیس، که صوفیه آدمی را از دسیسه های او برحذر می دارند، مساله «نافرمانی وی در امر سجود بر آدم(ع)»، همواره موضوع بحث گروهی از عارفان مسلمان بوده است. از جمله این عرفا که در این باره دیدگاه به نسبت نو و کاملی دارد، عین القضات همدانی است. از منظر وی، سجده نکردن ابلیس بر آدم (ع)، ناشی از عشق راستین او به معشوق ازلی و نیز جریان قلم تقدیر الهی است. طبق نگرش دوگانه او، که متضمن اثبات یگانگی خداست، وجود نور سیاه عزازیلی و نور سپید محمدی (ص)، اولی به عنوان محکی برای تشخیص مخلصان و دیگری به عنوان منشا درک کمالات انسانی، در عالم هستی ضرورت دارد.
TOPICAL NAME USED AS SUBJECT
Entry Element
لعنت ابلیس;مخالفت ابلیس از سجده آدم (ع);ابلیس در عرفان;نور محمدی (ص);عین القضات همدانی;عرفان اسلامی;عین القضات و نور سیاه;ابلیس;عارفان (مسلمان);عشق ابلیس;نور ابلیس;دو گانه احمد و ابلیس;عرفان;