بررسی مفهوم «انسان کامل» از دیدگاه عزیز بن محمد نسفی
First Statement of Responsibility
چراغی کیومرث
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
اصطلاح «انسان کامل» یکی از اصطلاحات بسیار مهم و کلیدی عرفان اسلامی است که نخستین بار محی الدین ابن عربی، از عارفان برجسته مسلمان قرن هفتم هجری آن را به کار برده است. پس از ابن عربی، شاگردان و پیروان مکتب عرفانی او، و نیز شخصیت های دیگری همچون عبدالکریم گیلانی و عزیز بن محمد نسفی، به این مفهوم پرداختند و آن را به کمال خود پروردند. نسفی در آثار خود به طور مبسوط به آن پرداخته و انسان کامل را بر دو قسم دانسته است: انسان کامل و انسان کامل آزاد. از دیدگاه نسفی، انسان کامل آن است که او را چهار صفت اقوال نیک، افعال نیک، اخلاق نیک و معارف به کمال باشد. به تعبیری دیگر، انسان کامل فردی است که در شریعت، طریقت و حقیقت کامل باشد. انسان کامل آزاد که مرتبه ای بالاتر از انسان کامل دارد، آن است که به هشت صفت اقوال نیک، افعال نیک، اخلاق نیک، معارف، ترک، عزلت، قناعت و خمول آراسته باشد. این مقاله بر آن است که این مفهوم کلیدی عرفان اسلامی را از دیدگاه عزیز نسفی مورد بحث و بررسی قرار دهد، شخصیتی که تاکنون توجهی در خور به آثار و آرا او نشده است.
TOPICAL NAME USED AS SUBJECT
Entry Element
انسان کامل آزاد;عزیز بن محمد نسفی;جامعیت انسان;پیامبر;انسان کامل;عرفان اسلامی;عرفان اسلامی;عالم صغیر;عالم کبیر;