حسیدیسم، آخرین جنبش عرفانی در تاریخ یهودیت است که در نیمه دوم قرن هیجدهم میلادی ظهور و گسترش یافت. صدیق، محور و کانون جماعت حسیدی، و بارزترین وجه تمایز عرفان حسیدی از دیگر گرایش های عرفانی در فرهنگ یهود است. در عرفان حسیدی صدیق انسان کامل و واسطه بین خداوند و حسید یا مرید می باشد، به این معنا که برای گناهان مریدان خود شفاعت می کند، دعاها و عبادات آنها را به بارگاه خداوند انتقال می دهد و از سوی دیگر فیض و رحمت الهی نیز از طریق او به مریدان می رسد. پس صدیق پیر و رهبر است. البته رفتار و کردار او بیشتر از تعالیم و موعظه های او مورد توجه حسیدان است. صدیق از قداست فراوان و شخصیتی فره مند برخوردار است که نتیجه مقام معنوی و قرب او به بارگاه الوهی است، نه دانش او درباره تورات و شریعت.