در این پژوهش، با پذیرش اثرگذارى آموزه هاى دینى بر علوم انسانى در سه حوزه هدف، روش و مسائل، علوم انسانى را به دو بخش توصیفى و دستورى تقسیم کرده و به بررسى نقش آموزه معاد در روش علوم انسانى دستورى پرداخته ایم. در همین راستا با نقد روش هاى موجود در مطالعه علوم انسانى از جمله اثبات گرایى، ابطال گرایى، تاریخ گرایى، هرمنوتیک دیلتاى و رئالیسم انتقادى و بیان ناسازگارى آنها با اعتقاد به جهان آخرت، روش متناسب با آموزه معاد را بررسى کرده و به این نتیجه رسیده ایم که در علوم انسانى دستورى، علاوه بر روش عقلانى، بهره گیرى از روش وحیانى نیز لازم است.
TOPICAL NAME USED AS SUBJECT
Entry Element
تأویل ;ابطال گرایی;پوزیتیویسم;معاد;علوم انسانی دستوری;رئالیسم انتقادی;و دیگر موضوعات مرتبط با کلام;معاد;تاریخ گرایی;
Topical Subdivision
انسان شناسی;جهان بینی;تجربه گرایی;نظریه;منابع معرفت;رویکرد تفهمی;علوم انسانی توصیفی;هدایت دستوری انسان;قواعد تحدید ارزش;احکام انشائی;روش علوم انسانی;مقام داوری و گردآوری;تعامل حس و عقل و وحی;شناخت وحیانی;ارزش گزاره های علمی;قانون کامل اجتماعی;انسان شناسی