مسئله نقش عقل و محدودیت های آن در شناخت معارف دین، همواره مورد بحث بوده است. برخی معتقدند که عقل هیچ نقشی در شناخت معارف دین ایفا نمیکند و گروهی دیگر نیز برای عقل نقشهای مختلفی به صورت حداکثری و حداقلی در شناخت قائل اند. در این مقاله بر اساس نگاه شیعی به مسئله عقل و دین تلاش شده است تا ضمن اثبات حجیت و اعتبار عقل در شناخت معارف، نحوه نقش آفرینی آن که به سه شکل عمده یعنی میزان، ابزار (مصباح) و منبع شناخت (مفتاح) است، ابتدا اثبات و سپس مورد بررسی و تحلیل قرار گیرد. ضمن اینکه محدودیتهای عقل در شناخت برخی عرصه های معرفتی تحلیل و به برخی مصادیق آن نظیر عدم ادراک ذات خداوند، عدم ادراک جزئیات دین، ناتوانی در نفس شناسی، ناتوانی از انشای حکم و اعمال مولویت، عدم امکان شناخت همه حقایق عالم و ناتوانی از درک برخی امور اخروی نظیر معاد جسمانی اشاره شده است.
TOPICAL NAME USED AS SUBJECT
Entry Element
دین;شناخت;عقل ;معرفت دینی;عقل و ایمان;مکتب تفکیک;عقل و دین;
Topical Subdivision
عقل گرایی;مکتب تفکیک;حجیت عقل;معتزله;ایمان گرایی;سازگاری ایمان و عقل;تعریف عقل;میزان بودن عقل;موضوعات فرا عقلی;نگاه ابزاری به عقل;عقل به عنوان منبع شناخت;منابع شناخت دین;حدود عقل;عدم ادراک ذات خدا;عدم شناخت جزییات دینی;ناتوانی از شناخت نفس;انشای حکم دینی;