علائم و نشانه هاي اختلالات مفصل گيجگاهي فكي در سالمندان، آسايشگاه كهريزك تهران، 1379
General Material Designation
[مقاله]
First Statement of Responsibility
/ مينا مطلب نژاد، گلنار ناجي
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
سابقه و هدف: با توجه به پيشرفت هاي اخير پزشكي و روش هاي پيشگيري و درمان، ميانگين طول عمر در حال افزايش است، وضعيت اختلالات مفصل گيجگاهي فكي (TMD) با توجه به تغييرات فيزيولوژيك و پاتولوژيك و ساير عوامل در گروه افراد مسن نياز به بررسي دارد. لذا هدف از اين مطالعه بررسي فراواني علائم و نشانه هاي TMD در سالمندان آسايشگاهي مي باشد. مواد و روش ها: اين مطالعه صورت توصيفي-تحليلي بصورت سرشماري بر روي افراد بالاي 65 سال ساكن آسايشگاه سالمندان كهريزك تهران شامل 191 زن و 79 مرد بوده اند، انجام شد. كليه بيماران از نظر علايم و نشانه هاي TMD مورد معاينه قرار گرفته و اطلاعات در پرونده درج شده و آناليز آماري انجام گرفت. يافته ها: 40.4% از سالمندان حداقل يك سمپتوم و 83.4% از آنان حداقل يك نشانه داشته اند. زنان بيش از مردان داراي حداقل يك سمپتوم بوده اند. شايعترين سمپتوم TMD (احساس صدا در گوش) و شايع ترين نشانه (صداهاي مفصلي) بوده است. فراواني اغلب سمپتوم ها و همچنين نشانه هايي از جمله صداهاي مفصلي و عضلات دردناك (Tender)، در زنان بيشتر از مردان بود. فراواني اكثر سمپتوم ها در افراد داراي پروتز كامل بيشتر از افراد بدون دندان و بدون پروتز بود. تمامي نشانه هاي TMD در افراد بدون دندان و بدون پروتز بيشتر از افراد داراي پروتز كامل بود (P=0.000). نتيجه گيري: بطور كلي در تحقيق حاضر، فراواني افراد داراي نشانه بيش از افراد داراي سمپتوم مي باشد كه احتمالا حاكي از مخفي كردن علائم در سالمندان، سازگاري پيدا كردن با مشكلات و يا محدود كردن حركات فكي مي باشد. وجود شايعتر سمپتوم هاي TMD و اكثر نشانه هاي TMD در زنان مي تواند ناشي از ارتباط احتمالي بين پاتوژن ها و هورمون هاي زنانه و تاثير استرس هاي روحي در زنان باشد. تمامي نشانه هاي TMD نيز به علت عدم استفاده از پروتز و وارد آوردن Load بيشتر به مفصل خصوصا هنگام جويدن، در افراد بدون دندان و بدون پروتز بيشتر از افراد داراي پروتز كامل مي باشد.