کلیدواژه:دین، عمل گرایی، کارکرد، تکالیف عملی و اخلاقی، آموزههای اعتقادی و آموزههای اجتماعی
NOTES PERTAINING TO PUBLICATION, DISTRIBUTION, ETC.
Text of Note
چاپی
INTERNAL BIBLIOGRAPHIES/INDEXES NOTE
Text of Note
کتابنامه: ص.۱۵۶ - ۱۵۱ ؛ همچنین بصورت زیرنویس
DISSERTATION (THESIS) NOTE
Dissertation or thesis details and type of degree
کارشناسی ارشد
Discipline of degree
، علوم حدیث(گرایش کلام و عقاید(
Date of degree
1391/11/11
Body granting the degree
، دانشکده علوم حدیث(قم(
Text preceding or following the note
۱۹
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
نگاه عمل گرایانه و توجه به کارکردهای دین یکی از روشهایی است که در حوزه دین پژوهی و عرصه تبلیغ دین مورد استفاده قرار می گیرد.در نصوص دینی هم استفاده از این روش قابل مشاهده است.اما در استفاده از این روش سوالاتی قابل طرح است:تا چه اندازه می توانیم در مقام شناخت و شناساندن دین به جنبه عملی و کارکردهای آن تکیه کنیم ؟آیا در همه عرصههای دینی این روش به یک سان قابل بهرهگیری است ؟استفاده از این روش با چه ملاک ها و معیارهایی باید انجام پذیرد ؟و چه مزایا یا آفاتی می تواند به دنبال داشته باشد؟در این تحقیق با تامل در آیات و روایاتی که به بیان کارکردهای آموزههای دینی پرداختهاند و همچنین تاملات عقلی به این نتیجه می رسیم که استفاده از روش عمل گرایی و توجه به کارکردها در حوزههایی از مسائل دینی مثل عرصه تبلیغ و ترویج دین میتواند مزایایی مثل ایجاد انگیزه و گرایش عمومی به دین، بیان پیوند میان دین و زندگی و رفع توهم تنافی بین دین و علم را بدنبال داشته باشد.اما از طرفی هم استفاده نادرست از این روش می تواند منجر به آفاتی چون ابزاری و دنیایی شدن دین، عدم توجه به حقانیت یا بطلان ذاتی یک دین، گرایش به اندیشه پراگماتیسم و کثرت گرایی دینی شود.برای بهرهمندی صحیح از روش کارکردگرایی و دوری از این آفات، در عین بهرهمندی از مزایا، لازم است معیارها و ضوابطی را مورد لحاظ قرار دهیم، من جمله:توجه به کارکردهای دنیایی و اخروی، توجه به اصیل بودن کارکردهای اخروی و تبعی بودن کارکردهای دنیایی، عدم استفاده از روش کارکردگرایی در حوزههای کاملا نظری دین مثل اثبات حقانیت وهمچنین توجه به این نکته که در آموزههای اعتقادی و آموزههای عملی تعبدی، تکیه بر کارکردهای دین با محدودیت های بیشتری همراه است و امکان بروز آفات در این حوزه از مسائل دینی بیشتر است بر خلاف مسائل عملی توصلی و آموزههای اجتماعی که تکیه بر کارکردها در این حوزه با محدودیت کمتری مواجه است