نظامهای حکومتی برای بقا و مقابله با نیروهای گریز از مرکز، سیاستهایی را در پیش میگیرند. این امر ارتباط تنگاتنگی با علت وجودی و اندیشه سیاسی مورد نظر هر حکومتی دارد. به عبارت دیگر، حکومتها با انتخاب علت وجودی مورد نظر خود بیان میکنند چه سیاستهایی را برای ایجاد همگرایی ملی برگزیدهاند. این سیاستها اگر نتواند تمام ابعاد هویت ملی کشو را تحت پوشش قرار دهد، در کنار عوامل اقتصادی، سیاسی و خارجی، موجب شکلگیری نیروهای گریز از مرکز میشود. بنابراین، لازم است سیاستهای هویتی برای پوشش دادن تمام اقوام ایرانی با بهرهگرفتن از تمام پنانسیلهای هویت ملی مورد توجه قرار گیرد. این مقاله، در پی پاسخ به این پرسش است که سیاستهای هویتی کشور در مقطع کنونی باید حائز چه ویژگی هایی باشد تا بتواند ضامن همگرایی ملی گردد؟ این مقوله با محوریت دو قوم آذری و کرد مورد بررسی قرار گرفته است. روش تحقیق از نوع کتابخانهای و توصیفی - تحلیلی میباشد. نتایج بررسی ها نشان میدهد سیاستهای هویتی کشور در مقطع کنونی از تمام پنانسیل های هویت ملی برای ایجاد همگرایی در کشور بهره نمیگیرد و لازم است در این مورد به تمام لایههای هویت ملی به منظور افزایش همبستگی ملی توجه شود. همچنین، الگوی بهینه همگرایی در کشور باید ماهیتا انعطافپذیر بوده و در برخی موارد، در مورد اقوام مختلف، سیاستهای مخصوص آن را داشته باشد.