/احمد بن محمد شفیع وصال شیرازی متخلص به وقار مشهور به میرزای وقار ؛ کاتب: محمدحسنبنمحمدعلی گلپایگانی .
طهران
: کارخانه علی قلیخان قاجار مخبرالدوله
، ۱۲۸۹- ۱۲۹۰ق.
۲۲۸ ص.
: مجدول؛ راده
؛ قطع : ۲۲ سم.
فارسي
آغاز: بسمله سپاس بیقیاس خداوندی را سزد جلّ سلطانه و عظم شانه که انعامش بی شائبه ضنّت است و احسانش بی غائلۀ اذی و منّت ...
انجام: ... آنکه را افتی بود در مغز/ دوست دارد ولی نبوید مشک/ شعر شیرین تو را چه خواهد کرد/ با چنان روی ترش وان کف خشک.
انجامه: کتبه علی ید اقل الکتاب ابن محمدعلی محمد حسن الکلپایکانی فیسنه ۱۲۹۰.
نوع خط:
نستعلیق
ثبت ۲۲۶۲۴: انتهای کتاب افتادگی دارد.
مهر خشتی با نشان شیر و خورشید و به سجع " ملاحظه شد" (ص۱)؛ ثبت ۲۲۶۲۴: مهر بیضوی با سجع «عبدالله» در ابتدای کتاب؛ ثبت ۸۲۰۸۶: یادداشت خرید کتاب در شهر رجب المرجب ۱۳۳۷ با امضای علاء الحکما در ابتدای کتاب
کتاب محتویست بر تحف مواعظ و مشتمل است بر طرف حکایات. مولف در ابتدا سبب تالیف کتاب را چنین بیان میدارد که: وقتی مشغول مطالعه کتب اخبار و قصص بودم شاهد حکایاتی لطیف و مسائل مشابه بودم بر آن شدم تا آن حکایات و عبارات را با عباراتی جدید و کلماتی نغز در آمیزم و کلماتی جدید بشیوه گلستان سعدی در قالب داستانهای بدیع در آورم. این نسخه شامل یک مقدمه و سه مقاله و یک خاتمه است، مقدمه کتاب در بیان معرفت الهی و توحید است ،مقاله اول حکایتی در کسب صفات جمیله و سلب خصال رذیله و مقاله دوم در حسن سلوک با برادران و مقاله سوم حکایاتی در سیرت پادشاهان وخاتمه در بیان حکایاتی مضحک وهزلیاتی ظریف است.