عنوان

بررسی فعالیت ضد لیشمانیایی اورانوفین بر لیشمانیا ماژور در شرایط برون تنی

IR

۲۴۴۲پ

فارسی

IR

بررسی فعالیت ضد لیشمانیایی اورانوفین بر لیشمانیا ماژور در شرایط برون تنی

[پایان‌نامه]

/محمد عزتی مهماندوست علیا

[بی جا]

: پزشکی

، ۱۳۹۷

۸۱ص.

چاپی - لوح فشرده

کارشناسی ارشد

انگل شناسی

علوم پزشکی کاشان

زمینه و هدف :درمان لیشمانیازیس جلدی به دلیل عود بیماری، بدشکل بودن جوشگاه زخم، احتمال احشایی شدن و نیز به دلایل کنترل بیماری از ضروریات بهداشتی در مناطق آلوده است .داروهای شیمیایی مختلفی ازجمله میلتفوسین، پارمومایسین، آمفوتریسین ب، لیپوزومال آمفوتریسین ب، آلوپورینول و مپاکرین در درمان این بیماری مورداستفاده قرار می‌صگیرند .تحقیق در زمینه درمان بیماری و بررسی ترکیبات دارویی جدید امری لازم و مطلوب خواهد بود .هدف از مطالعه حاضر بررسی فعالیت ضد لیشمانیایی اورانوفین بر لیشمانیا ماژور در شرایط برون تنی هست .مواد و روش‌صها :پروماستیگوت‌های لیشمانیا ماژور در محیط کشت۱۶۴۰ - RPMIحاوی ۱۵ درصد سرم جنین گوساله و آنتی‌بیوتیک در دمای۲ ▒ ۲۶درجه سانتی‌صگراد کشت داده شدند و ابتدا میزان توکسیسیته دارو در غلظت‌های۱ ،۲، ۴و ۸میکروگرم بر میلی‌لیتر با استفاده از لاین سلولی J۷۷۴ و روش MTT سنجیده شد و میزان Selectivity Index محاسبه شد .در ادامه اثربخشی غلظت‌های مختلف اورانوفین بر اساس شمارش تعداد انگل و مقایسه آن با گروه کنترل منفی) بدون دارو (بر پروماستیگوت‌های لیشمانیا ماژور، موردبررسی قرار گرفت .سپس سلول‌های ماکروفاژی کشت داده شد و ۲۴ ساعت پس از کشت سلول‌ها در پلیت های ۱۲ خانه بر روی لامل های گرد، انگل در فاز ایستایی به سلول‌های ماکروفاژ به نسبت ۱۰/۱ اضافه شد، سپس غلظت‌های مختلف اورانوفین اضافه شد و تعداد آماستیگوت‌ها در ماکروفاژها شمارش شد در ادامه تحقیق القا آپوپتوز پس از افزودن غلظت‌های اورانوفین به‌وسیله فلوسایتومتری تعیین شد .سپس تغییرات ایجادشده در DNA پروماستیگوت های لیشمانیا ماژور پس از تیمار با غلظت‌های مختلف دارو موردسنجش قرار گرفت .همچنین تغییرات فراساختاری پروماستیگوت‌ها پس از اثربخشی اورانوفین با استفاده از میکروسکوپ الکترونی بررسی شد .در پایان تحقیق میزان تغییرات نیتریت اکساید در ماکروفاژ آلوده به لیشمانیا ماژور پس از مواجه با اورانوفین اندازه‌گیری شد .جهت ترسیم نمودارها و آنالیز آماری نتایج تحقیق از نرم‌افزارهای Excel و SPSS استفاده شد .نتایج :اورانوفین رشد پروماستیگوت‌های لیشمانیا ماژور را در شرایط آزمایشگاهی مهار کرد .درصد زنده‌بودن پروماستیگوت‌ها در بالاترین غلظت اورانوفین (۸ میکروگرم بر میلی‌لیتر ۲۴ (و ۴۸ ساعت پس از کشت به ترتیب ۹۲/۲۸ و ۷۸/۱۳ بود .همچنین درصد زنده ماندن آماستیگوت‌های درون‌سلولی در بالاترین غلظت ۲۴ و ۴۸ ساعت پس از کشت به ترتیب ۳/۱۱ و ۰ بود .نتایج آزمون فلوسایتومتری نشان داد، اورانوفین منجر به القای آپوپتوز اولیه و تأخیری در پروماستیگوت انگل می‌شود به‌طوری‌که در گروه کنترل ۴۸ ساعت پس از کشت انگل در حضور دارو میزان مرگ برنامه‌ریزی‌شده ۸۹/۰ درصد بود درصورتی‌که پس‌ازاین مدت‌زمان در غلظت‌های ۸ میکروگرم بر میلی‌لیتر میزان آپوپتوز ۱/۸۰ درصد محاسبه شد .اختلاف گروه‌های تست و کنترل در سنجش تعداد پروماستیگوت‌ها و آماستیگوت ها معنی‌دار بود (P<۰.۰۵) .نتیجه‌گیری :نتایج به‌دست‌آمده نشان داد که داروی اورانوفین در شرایط برون تنی اثرات ضد لیشمانیایی مطلوبی دارد لذا انجام بررسی‌صهای بیشتری برای ارزیابی اثر این دارو بر روی انگل لیشمانیا در مدل حیوانی پیشنهاد می‌صشود .واژگان کلیدی :آماستیگوت، پروماستیگوت، لیشمانیا ماژور، اورانوفین، برون تنی

اورانوفین

لیشمانیای ماژور

آماستیگوت

پروماستیگوت

برون تنی

عزتی مهماندوست علیا، محمد

دلاوری، مهدی، استاد راهنما

اربابی، محسن، استاد مشاور

راستی، سیما، استاد مشاور

ایران

پ۲۴۴۲،۱۶،۱۳۹۹

نمایه‌سازی قبلی

pc

TF

1

a

Y